Jarig!

Wauwel is jarig vandaag……niet als weblog of zo, maar gewoon zelf. Vijfenvijftig dus nu. Tijd voor een afscheid van de Midlife-crisis, misschien nu het moment voor een nieuwe pubertijd ( die in feite natuurlijk de eerste voortekenen van seniliteit in zich draagt.) Volwassen zal Wauwel wel nooit worden.
Op het moment van schrijven ben ik nog niet jarig, maar dit stukje gaat vanzelf om 24:00 uur de lucht in. Dat krijg ik met mijn bevende vingertjes toch maar mooi voor elkaar.

Vroeger, als kind,  lag ik op dit tijdstip – nog een enkel uur en de grote dag is daar-  al lang onder de wol, geveld door een flinke aspirine, want van de zenuwen deed ik in het algemeen nooit een oog dicht. Om half zes ’s ochtends al geroep van: “Mag ik nu al komen?”. Ik had nog geen wekker, maar aan het geluid van de eerste trein die over het viaduct reed, wist ik dat het moment van cadeautjes krijgen naderbij kwam.
Midden in de nacht was ik dan ook al een paar keer wakker geweest om mijzelf eens stevig te feliciteren.

Die cadeautjes: een plastic zwaard, of kleine soldaatjes van Airfix, bouwpakketjes die na het ontbijt al half in elkaar zaten. Die bouwpakketjes gaven ook een hoop stress voor het feestvarken. Was je op het moment suprème met de finishing touch bezig, zoals een glazen  cockpit-dak, dan klodderde je daar in je ijver een enorme druppel lijm op  waardoor het geheel veranderde in een eeuwig ondoorzichtige massa.
Of je drukte nog even een propellortje aan en krak! Had het vliegtuig of het schip de bouw overleefd, dan zorgde je moeder trouwens wel voor verder sloopwerk in een voortdurende stof-afneem-woede. Het hoorde er allemaal bij.

De verjaardag zelf verliep in het algemeen volgens een vast stramien: in de achterkamer vierden de gasten feest, in de voorkamer zelf lag de jarige te spugen op de bank, alles van pure zenuwen en een overdaad aan smakelijke vettigheden zoals arretje-cake. De cadeautjes lagen dan in een trieste uitstalling op het stoeltje naast de bank. Ik heb dat lang volgehouden. Al dagen van te voren trouwens heb ik eens een keer het hele huis doorzocht op zoek naar cadeautjes, waarbij ik tot mijn grote vreugde, maar toch ook wel tot spijt, want de verrassing was er toen toch wel een beetje af, een heuse treintafel in de schuur achter een laken ontdekte.
Daar heb ik dus jaren mee gespeeld, en de plannen voor een nieuwe liggen al zo’n beetje klaar, nu ik met het klimmen der jaren weer een goed excuus heb gevonden om straks als de kinderen het huis uit zijn eens iets anders te doen dan “eeuwig achter die computer te hangen”. Mannen worden nooit volwassen. Wel eens een vrouw met treintjes zien spelen of een bouwpakketje in elkaar zien zetten ( en dan ook nog soms, heel zachtjes, het bijpassende motorgeluid nabootsend )?

Maar goed, weer een jaar er bij dus. Geen bouwpakketjes op de verlanglijst, geen trein, en zo lang mogelijk in bed. Geen ooms en tantes meer op visite, geen sigarenrook en glaasjes advocaat. Die verjaren nu allemaal ergens in de hemel.  Jammer ergens, soms zou je wel weer eens even negen of tien willen zijn……