Veel mensen hebben masochistische trekjes. Zoals die masochist die een sadist tegenkwam en riep”Sla me! Sla me dan toch!”, waarop de sadist antwoordde: “Nee, nog even wachten!” Mensen die ingewikkelde puzzels oplossen zijn ook een beetje masochistisch ingesteld. Op mijn iPhone heb ik een applicatie draaien die hele nare puzzeltjes van de Volkskrant binnenhaalt, in diverse variëteiten: Beginner, gevorderd en expert. Ik kies dus altijd voor sudoku’s. Die kunnen door de meest onnozele figuren nog gemaakt worden, want je hoeft er niet eens tot tien voor te kunnen tellen. Het niveau is natuurlijk gevorderd, want je kunt niet met goed fatsoen op feesten en partijen verkondigen dat je Sudoku’s op beginnersniveau maakt.
Nu is het sowieso interessant dat je kunt melden dat het hier puzzels van de Volkskrant betreft, dat heeft toch iets meer cachet dan puzzeltjes uit de Telegraaf of de Kampioen. Waarom pijnigt een mens in vredesnaam z’n hersens af met het in de juiste volgorde zetten van maximaal negen cijfertjes? Ik ben nu een paar maanden bezig, en ik moet hier zachtjes fluisterend toegeven dat ik tot nu toe drie keer een sudoku op gevorderden-niveau heb weten op te lossen. Vreselijk is het. Soms lig ik er ’s nachts aan te denken. Nutteloze bezigheid ook. Ik heb een jaar lang op de Nintendo DS Dr. Kawashima’s brain-training gebvolgd en mijn hersenleeftijd van 78 tot 33 weten terug te dringen, maar een beetje fatsoenlijke Volkskrant-sudoku’s oplossen, ho maar! Stomme Dr. Kawashima.
Je moet er denk ik een bepaalde logica en ook een bepaalde schikking van je hersencellen voor bezitten. Er schijnen tactieken en technieken voor te zijn. Niet aan mij besteed. Voor wiskunde haalde ik nooit hoger dan een drie op de middelbare school, in de tijd dat dergelijke cijfers nog pedagogisch verantwoord waren. Ik vond die wiskunde leraren nare mannetjes, en zij vonden mij ook een naar kereltje. Dat mocht toen ook nog, een leerling een naar kereltje vinden.
Sudoku is dus blijkbaar iets voor wiskundigen, het draait tenslotte om cijfertjes, ook al gaat het maar tot en met negen. Via collega edu-blogger Wiswijzer kwam ik in mijn geestelijke nood terecht bij Sudoku.org.uk. Daar wordt een mens niet vrolijk van. Daar hebben ze het al over Killer-Sudoku’s, en Diabolical Sudoku’s; en dat terwijl ik al trots ben op mijn drie gevorderden van de Volkskrant. Ik heb die hersencellen gewoon niet. Gauw wegzappen daar.
Al die uren dat ik heb zitten ploeteren op die Sudoku’s, het is zo verslavend maar dus eigenlijk zonde van de tijd. Nee, ik had beter kunnen Twitteren of joggen op de Wii-Fit. Ik voorzie binnen afzienbare tijd ontwenningsklinieken voor Sudoku-addicts. Neem mij nou, nog een weekje vakantie en vandaag toch zeker anderhalf uur vruchteloos op zo’n gevorderden-Sudoku zitten ploeteren, omdat het mijn eer te na is om op het knopje “Beginners” te drukken. En ik weet al wat ik straks ga doen als ik uit-gecomputerd ben. Hoe vreselijk is het toch wanneer je dagelijks weer geconfronteerd wordt met het feit dat je niet tot tien kunt tellen.
We doen er nog even onderstaand Monty Python-achtig clipje van de BBC bij, dus kwaliteit verzekerd.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=UrVlKKTTOiM[/youtube]