Wauwel

Even een stukje wat mij vandaag opviel:

AMSTERDAM (ANP) – Het aantal leerlingen dat van een middelbare school is gestuurd, is het afgelopen jaar fors toegenomen. Verbale bedreigingen van docenten, fysiek geweld tegen andere leerlingen en storend gedrag tijdens de les waren de voornaamste redenen.

In totaal 739 leerlingen moesten in 2004 hun school verlaten tegenover 426 het jaar daarvoor. Ook het aantal schorsingen is fors toegenomen, van 2845 in 2003 tot 3578 afgelopen jaar. Dat blijkt uit dinsdag bekendgemaakt onderzoek van Elsevier en Editie NL.

Geweld

Vooral bedreiging, intimidatie en pesten via het internet zijn steeds vaker aanleiding tot ingrijpen van de schoolleiding. Scholen moeten schorsingen voor meer dan een dag en verwijderingen aan de Inspectie van het Onderwijs melden.

Minister Van der Hoeven van Onderwijs maakte vorig jaar bekend lastige leerlingen een tweede kans te willen geven in een speciale opvang buiten de school. In een zogenoemde rebound-voorziening kunnen ze een poosje tot rust komen en leren ze een andere houding op school aan te nemen.

Voor de ernstigste gevallen die niet meer te handhaven zijn op een gewone school komen er duizend extra plaatsen in het speciaal onderwijs vrij. Scholen krijgen daarnaast meer begeleiders die moeten voorkomen dat leerlingen over de schreef gaan.

Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid al 13 jaar op een school te werken waar eigenlijk nooit geweld voor komt, en al helemaal geen geweld tegen leraren. Nou ligt deze school natuurlijk in een vredige enclave op de Veluwe, temidden van gezellig knorrende varkens en klokkende kippen. Daarvoor werkte ik in de randstad, allereerst 12 jaar op een huishoudschool, die toen nog heel helder “potten- en pannenacademie” heette. U begrijpt, dat waren zware tijden als beginnend jong docentje die zijn weg gepeste voorganger voor tekenlessen kwam vervangen. Allemaal vissersmeiden ( ik sta uiterst rechts op de foto ) van 15, 16 en 17, die bol stonden van de hormonen, en dat in de vrije jaren ’70.
Ik ben daar twee keer bedreigd. De ene keer door een knaap die mij na schooltijd op stond te wachten omdat ik zijn vriendje een onvoldoende had gegeven. Mijn heersend arendsoog en overweldigende lengte deden deze knaap vanzelfsprekend tot een nietige aardworm ineen schrompelen.

De tweede keer had ik te maken met een tegenstribbelende leerlinge die het pand niet wilde verlaten. Onder luide toejuichingen van de rest van de klas wist ik haar tenslotte naar buiten te werken, waarbij ze me wel een blauw scheenbeen schopte.
Na een kwartier weldadige rust werd de deur van het lokaal opengeworpen en stormde de moeder het lokaal in, gehuld in een zware lange motorjas en een grote helm op het hoofd. Zij was op haar Mobylette spoorslags naar school gerost om mij eens even een lesje te leren, en werd op de hielen gevolgd door de directeur, die haar langs zijn kantoortje had zien flitsen. De vreugde in de klas kende geen grenzen, dat begrijpt u wel. Met vereende krachten werkten wij tweeën ook moeder het lokaal en vervolgens de school uit.

Tegenwoordig is het toch allemaal wat harder: ze willen je kop van je romp trekken, ze sturen kogelbrieven, ze slaan je met een bijl of met een hamer, ze schieten je dood omdat ze “geen respect” van je krijgen, of omdat je “zo raar naar ze keek”.

Het ligt natuurlijk allemaal aan de leraar. Die maakt de leerlingen te moe, ze krijgen dus blijkbaar te weinig rust en mogen in de rebound-voorziening tot rust komen, begeleid door zachte muzikale klanken, een massage ( schijnt tegenwoordig erg in te zijn in Denemarken ), een joint, een shot heroïne of weet ik veel. Ondertussen kunnen ze dan werken aan hun POP (Persoonlijk Ontwikkelings Plan) , hun PEP ( Personal Efficiency Program ) of hun Portfolio ( een map met geneuzel ).Kortom, allemaal zaken met een hoog lange-baarden-geitenharensokken-pakje shag-gehalte, maar vreselijk in de mode in het onderwijs want je wilt toch vooral vet kicken als het gaat om de slag om de leerlingen.

Voor de geïnteresseerden nog wat kijkvoer:
“Class of 1984”
“Blackboard Jungle” en hier nog
Iets over onaangepaste leraren, die daardoor op zijn minst de aandacht van hun klas hebben.

Het leven van de gemiddelde onderwijsgevende kan toch zomaar uiterst turbulent verlopen. Zo had ik mij vanmiddag een bescheiden plaats achter in de vergaderruimte
toegekend, om alweer een studiemiddag ter lering ende in beduidend mindere mate vermaak over mij heen te laten komen, toen er twee opmerkelijke gebeurtenissen
plaatsvonden.

1. Na een voordracht over de toekomstige geneugten die het wondermiddel ICT over ons zal uitstorten, volgde een seminar ( is erg modern en bij-de-tijd ) over nieuwe onderwijsmethoden op het Kandinsky College in Nijmegen. Dit is o.a. een VMBO-school waar men in de strijd tegen dalende leerlingenaantallen en verzwarting van de school nieuwe lesmethoden heeft ontwikkeld, die mij enigszins deden denken aan Iederwijs.
Nou ben ik niet bepaald een fan van de Iederwijs-methode, zoals oplettende lezertjes in eerdere bijdragen van mij hebben kunnen constateren, maar hier zaten toch enkele zaken in die mij de oren deden spitsen en mij met blij gemoed door onderwijsland zullen doen snellen. Over deze en andere studiedagen volgt spoedig meer.

2. Daarna was het tijd voor afscheid nemen van een vertrekkende collega ( waarover ook later meer ) en eerst nog enkele jubilea. Wie schetst mijn verbazing toen ik één der teamleiders vervolgens significante gebeurtenissen uit mijn lange en kleurrijke leven hoorde schetsen, waarbij notabene geciteerd werd uit deze site!! U begrijpt, mijn blijdschap kende geen grenzen. Visioenen van alweer een extra maandsalaris schoten door mijn hoofd ( je wilt tenslotte allemaal op een Nuon-of Essent-topman lijken ), maar dat bleek ik al te hebben ontvangen toen ik 25 jaar in het onderwijs zat. Ik zat dus al weer 12,5 jaar aan dit boeiende instituut zonder dat ik daar zelf erg in had.
Dat men uit dit weblog citeert is natuurlijk uiterst loffelijk ( het zou verplichte kost op de literatuurlijsten nieuwe stijl moeten zijn: “Lees tenminste 25 weblogs en sms het verslag naar je coach. Als het voldoende is krijg je 25 euro beltegoed”. )

Je bezoekersaantalen zullen vreselijk stijgen, je naam zal over de wereld uitgaan. Je doet mee aan het jaarlijkse Weblogbal. Het heeft natuurlijk ook een nadeel. Nieuwsgierig geworden collega’s, teamleiders en -nog gevaarlijker misschien- managementsleden zullen je weblog gaan screenen. Wat nu? Zelfcensuur? Gedane zaken nemen geen keer. Ik vind het leerlingen-Portfolio gewoon fantastisch en en PEP-gesprekken en -trainingen gaan het helemaal maken.  Binnenkort ga ik met u op zoek naar mijn persoonlijke dolfijn, in een zweethut in Drenthe vind ik mijn eigen sjamaan en mijn gelukssteen, en passant doe ik ook nog even een rebirthing.

Collega’s, ik vraag u bij voorbaat nederig vergiffenis voor alles wat jullie hier aan schokkends zullen tegenkomen, maar wie mij een beetje kent, weet dat je één en ander met een flinke korrel zout mag nemen. Je kunt natuurlijk altijd woedend reageren door op het kopje “Reacties” onder aan elk artikel te klikken. Maar jullie kennende, zal dat ook niet direct gebeuren!
En overige onderwijskundige bijdragen zijn van harte welkom.