Een van de meest desolate en neerslachtig makende plekken op aarde is toch wel het station van Barneveld. Nou ben ik in mijn lange leven op veel afgrijselijke plekken geweest, maar deze plek, van alles en iedereen verlaten, spant toch wel de kroon.
Het station in kwestie -er zijn er in dit onooglijke dorpje op de Veluwe zelfs drie!- is hier Barneveld-Centrum. Creatieve lieden hebben in latere tijden nog een station Barneveld Noord en een station Barneveld Zuid aangelegd.
Het station is gelegen aan de zogenaamde kippenlijn, die Amersfoort met Ede-Wageningen verbindt. Kippen ( zo’n 3,2 miljoen stuks ) zal de reiziger in en om Barneveld overigens niet zien, want die zitten allemaal in enorme fokfabrieken hun fijnstof tot ver in de omgeving te verspreiden. De kippen die je wél zou kunnen zien, zijn meestal opgehokt.
Terug naar het station: als je via het enkelspoor vanuit het noorden of het zuiden Barneveld benadert, torent boven alles uit een soort enórme grijze Führerbunker, die de skyline van dit dorp al van verre domineert. Men praat al een paar honderd jaar over het verplaatsen van dit object, om het stationsgebied een “bruisend aanzien” te kunnen geven, maar het gebouw is een veevoederfabriek en dat overklast alle verdere belangen die iets met ethiek, natuur en milieu te maken hebben.
Toen ik hier in 1992 kwam wonen bezocht ik voor mijn werk (docent op een middelbare beroeps opleiding voor veehouderij en dierverzorging) als argeloze stedeling een happening waar het dorp jaar in jaar uit naar uitkeek de Gallinova. Dat was een soort kruising tussen een huishoudbeurs en de Kamasutra-beurs voor boeren en buitenlui, een uitje van formaat. Zo kon je je vergapen aan likstenen voor kalveren, mestschudders, snavelafbranders en opfokhekken voor drachtige vaarzen, maar je kon ook meedeinen op de dreunende klanken op hele noten die uit de stand van een reformatorische harmoniumbouwer opstegen. voor elk wat wils dus, sammaar zeggen.
Mijn school had daar een standje gehuurd om leerlingen te werven. Daar sprak mij een oudere collega aan van de Praktijkschool, waar wij nauw mee samenwerkten. In mijn argeloosheid merkte ik op dat ik de veevoederfabriek toch wel een erg lelijk en stinkend gebouw vond, en dat het ding wat mij betreft per direct gesloopt mocht worden. Dat heb ik geweten. De collega ontstak in schuimbekkende woede, reeg mij nog nét niet aan een hooivork en toog de maandag daarop ogenblikkelijk naar het over mij gestelde schoolgezag in mijn ontslag op staande voet te eisen. Wat denken die stedelingen wel niet.
Maar goed, ik dwaal wat af. Ik heb over mijn schoolbelevenissen daar al heel wat geschreven, en aangezien ik het gehele weblog van de oude plek www.wauwel.nl naar deze nieuwe plek heb verhuisd, bladert u maar wat terug als u er meer van wilt weten.
Het station dus, dat je vanuit bijvoorbeeld Amsterdam enkel nog kunt bereiken als je vandaar de trein van 18:30 uur ’s avonds neemt ( nou ja, misschien iets later, maar veel scheelt het niet ), en dan moet je het laatste stuk met de Valleilijn. In de de wagons hangt op diverse plekken een tv-scherm, waarin je een opgenomen VHS-video – zo lijkt het – van de gehele route kunt volgen.
Het is ook in hoogzomer op die video altijd winter: kale bomen en veel regen, veel regen, voortdurend gaan de wissers heen en weer en af en te vertroebelen druppels het beeld. En dan doemt daar in beeld uit de grauwe mist die fabriek op ( ook als je bijna in Ede bent ), want het filmpje loopt niet gelijk met de route.
Het grote voordeel van station Barneveld is overigens dat je er niet kunt verdwalen: er is een spoor 1 en een spoor 2, en de uitgangen leiden allemaal naar het bruisende centrum, wat bij eerste nadering bestaat uit een grote parkeerplaats op een verder verlaten plein. Er is ook een wachtkamer, maar daar heb je een beetje het gevoel dat je al tien jaar in een dodencel op het onvermijdelijke einde zit te wachten. Bij wijze van ontsnapping zou je even naar de dichtbij gelegen Albert Heijn kunnen wandelen.
Barneveld moet het dus doen met het meeste desolate station op aarde. Dat is niet eerlijk. Wat is namelijk het geval: het eindpunt ( of beginpunt ) van de Valleilijn is namelijk station Ede-Wageningen. En hier begint nu het zuur. Ede heeft een nieuw station, en dat is deze week geopend. collega blogger MO uit Ede schreef daar vandaag een mooi stukje over.
Ik vind dat niet eerlijk. Station Ede-Wageningen was al die jaren dat ik hier nu woonde bijna net zo desolaat als station Barneveld Centrum, en nu doet men zoiets; kosten nog moeite worden gespaard, en wij, wij moeten het doen met een grauw optrekje, 2 perronnetjes en zicht op een enorme veevoederfabriek en een grote parkeerplaats. En als wij naar de echte grote wereld willen moeten wij altijd of via Amersfoort óf via Ede. en ze hebben in Ede ook nog eens meer kippen: 3.6 miljoen.
Die veevoederfabriek moet écht weg. En een directe spoorverbinding met Wenen, Kopenhagen, Gstaad of Dubai . Dat zal ze leren in Ede. En ik wil ook meer kippen. Of nee, toch niet. Laat die liever allemaal maar vrij
