Leven zonder krant

Is er leven zonder krant? Ik doe al een tijdje mee in het MePaper-project, waarbij onderzocht wordt in hoeverre een E-Reader, een electronisch leesboek, een rol kan spelen bij het vervangen van een krant. NRC experimenteert er ook sinds kort mee, en ook de Barneveldse Krant ( u weet wel, van de refo’s )  is zowaar één van de participanten in dit project.
Nu heb ik mij jarenlang tijdens het ontbijt mogen verlustigen aan de Volkskrant, waarbij ik dan ook nog het nieuws op de radio aan had staan: de ideale combinatie, waar de rest van mijn gezin trouwens andere denkbeelden over had. Sinds echter de bezorging van de krant zó dramatisch werd dat ik hem meer niet dan wèl kreeg – blijkbaar word je hier in het dorpje B. direct van hogerhand gestraft als je een andere krant dan het Reformatorisch Dagblad leest – heb ik mijn abonnement opgezegd en zit ik nu zonder.
Dat is wel even een ervaring waarbij het ontwennen van een harddrugsverslaving kinderspel is. Er zijn wel wat tussentijdse oprispingen geweest met uitprobeersels als het AD, maar dat is dus echt een vreselijke krant met alleen maar sport lijkt wel, en een geschikt alternatief is tot nu toe niet gevonden.

Wat mij betreft kan de E-Reader hier dus zo snel mogelijk op de deurmat vallen. Onder je ogen ververst het nieuws. Want alleen de radio werkt niet echt. Om de één of andere reden presteren mijn gezinsleden het om bij elk belangrijk nieuwsbericht geluiden te produceren. “De winnaar van de verkiezingen in Zimbabwe is fritsel frutsel krssssjjj krak knisper”. Moet er zo nodig weer eentje met een boterhamzakje in de weer terwijl dat ook over tien minuten kan. Dat gebeurt dus niet alleen tijdens het nieuws, maar ook als er een goed nummer op de radio is wat je al twintig jaar niet meer gehoord hebt. Ook niet expres trouwens, maar om ondoorgrondelijke redenen produceren vrouwen ( ik zit er hier met vier in huis )  volgens mij meer zinloze en nutteloze geluiden, vaak gerelateerd aan schoonmaken, opruimen, en irritant lawaaierig schoeisel zoals hakken en zo. Ondertussen staat dan ook één van de katten nog aan je kop te schreeuwen om brokjes en men zal dus begrijpen dat ik ’s ochtends geregeld een geestelijke inzinking nabij ben. Om dol van te worden. “De snelweg tussen B. en Stroe is sjggrrr kraaaaak kleng deng”. Ik krijg de neiging om mijn gekookte ochtend-eitje door de kamer te keilen en de rest van de familie er achter aan, maar dat is ook zo wat. Het zou trouwens wèl weer een aardig nieuwsitem zijn. Als ik dan weer uitgeput van het smijten in de stoel zit, zie ik het al op mijjn e-readertje verschijnen: “Dolgeworden docent in B. vernielt interieur woonkamer”. Ideaal toch?