Om er voor te zorgen dat het onderwijzend en onderwijsondersteunend personeel niet helemaal gillend het pand verlaat dient er zo af en toe een activiteit georganiseerd te worden die voor de nodige ontspanning kan zorgen. Elk zichzelf respecterend onderwijsinstituut heeft daarvoor een groepje lieden aangesteld en enkele taakuurtjes toebedeeld om er iets leuks van te maken. Enkele malen per jaar bereikt de spanning dan ongekende hoogtepunten vanwege naderende activiteiten.
Zo vond ik onlangs een uitnodiging voor een gezellig samenzijn in een etablissement hier ergens in de regio. Het programma was nog geheim, maar een der onderdelen zou een maaltijd omvatten, en een ander onderdeel een “leuke activiteit”, “echt heel leuk!” Wanneer dergelijke kreten gebezigd worden voel ik al lichte samentrekkingen in mijn maag en gaan alarmschellen rinkelen. Ik ben niet zo op “leuke activiteit”. Op een “leuke” eindexamenstunt mocht ik eens meemaken hoe een argeloze docent als sidderend doelwit werd gekozen voor een rondtrekkend messen- en bijlenwerper, en dat gebeuren staat nog onuitwisbaar in mijn netvlies gegrift. Sindsdien heb ik er voor gezorgd dat mijn BAPO-dag ( voor de niet ingewijden: een dagje waarop je in het onderwijs na het bereiken van een bepaalde eerbiedwaardige leeftijd even van de schrik kunt bekomen; zo ben je als school ook een dag verlost van verzuurde oude knarren ) altijd valt op woensdag, de dag waarop bij ons de stunts plegen plaats te hebben.
Ondanks voorzichtige pogingen om uit te vissen wat de activieit na het eten behelsde, moest ik nog enkele weken in martelende onzekerheid verkeren. Nu hebben wij een nieuwe directeur die nogal hecht aan saamhorigheidsgevoel, en wie z’n snor wil drukken, zal zo ongeveer een in viervoud gesteld smeekschrift persoonlijk en geknield aan de leider dienen te overhandigen, waarna het vertrek achterwaarts schuifelend weer zo snel mogelijk moet worden verlaten. Angst en beven dus.
Het programma is dan nu bekend. Mijn bange voorgevoelens zijn bewaarheid. Na de maaltijd, die stevig en copieus hoort te zijn – zo doet men dat hier op het platteland – zullen wij ons als teams te buiten gaan aan competitieve elementen als hoefijzer werpen, bierpulschuiven, wigwam steken, strobaal bouwen en armworstelen. Kortom, gezelligheid in Western-stijl. Voorzichtig probeerde ik nog iets van museumbezoek, desnoods een cowboymuseum, maar aan zulke culturele hoogstandjes heeft men in deze regionen niet zo’n boodschap.
Ja, nu zal ik door enkele collega’s wel weer gezien worden als iemand die als hoogtepunt van opperste genot het verzamelen van sigarenbandjes of mooie suikerzakjes ervaart, met misschien een heel riskante een levensbedreigende uitspatting als af en toe een potje halma of dammen, maar dat zij dan maar zo. Ik ben nu eenmaal niet zo’n feestbeest en mijn score bij het strobaal werpen is bepaald laag te noemen. Wie wil zó iemand nu in zijn team. En trouwens, ik heb die avond dansles, waaronder de Jive, toch ook een westernachtige dans. Een goed excuus om na het consequent met mes en vork steak vreten te verdwijnen, lijkt me zo.