Zappen

Ik zap teveel. Als ik ooit eenzaam dood gevonden word in mijn stoel, zal men de afstandsbediening uit mijn verstijfde vingers moeten wrikken. En links en rechts van mij zullen er ook nog twee liggen: van de digitale ontvanger met honderdzoveel kanalen en van de harddiskrecorder want met zoveel kanalen kun je niet meer alles tegelijk zien en moet je nog meer zappen.
Verder nog afstandsbedieningen van de stereoset, het Windows Mediacenter, mijn iPod-center. En altijd zijn er van eentje wel de batterijtjes leeg, net als er iets belangrijks op te nemen, te luisteren of te zien is.
Of de benodigde afstandsbediening is spoorloos verdwenen, en niemand van het gezin weet natuurlijk wie hem voor het laatst gebruikt heeft. In ons huis wonen namelijk kabouters. Echt waar, die maken alles kwijt, de kinderen niet natuurlijk.
Zo ben ik eens een keer razend van woede naar de zolder gevlogen, twee trappen op richting kinderkamer, om daar te ontdekken dat ik de verloren gewaande afstandsbediening al die tijd in mijn hand had.
Wat ook geregeld gebeurt: als de batterijtjes leeg zijn dan halen de kabouters werkende batterijtjes uit een andere afstandsbediening, zonder dat even te melden.
In mijn huis staan nu geloof ik vijf tv’s, ook op mijn pc kan ik tv kijken, en als ik alle electronische apparatuur zo’n beetje optel liggen er denk ik zo’n twintig afstandsbediengen verspreid door het pand.
Begrijpelijk dat dit geregeld tot hysterie leidt. Er komt een moment dat ik in mijn afstandsbediening loop te schreeuwen, omdat ik denk dat het mijn mobieltje is. Daar zitten tenslotte ook weer van die knopjes op, en er zijn in ons huis geloof ik acht mobieltjes inmiddels.
Er valt er ook elke maand wel eentje stuk, of iemand gaat er bovenop zitten. Ook heeft er al eens een kat op gekotst. Dat werd een avondje peuteren tussen alle knopjes. Zo had ik één van mijn mobieltjes eens in de ( te ) kleine zakken van mijn camping-korte broek gewurm, en tijdens het toiletbezoek ( toch al een drama op een camping ) gebeurde het onvermijdelijke: een plons en daar zag ik mijn kostbare kleinood ( ik bedoel het mobieltje ) in de pot verdwijnen. Zonder aarzelen een haastige greep in de flink met urine gevulde bak ( want je houdt alles daar zo lang mogelijk op ), maar het onheil was al geschied. Achter mijn schermpje bevond zich nu een klein urine-aquarium. De rest van de ochtend heb ik mij vermaakt met het schudden van mijn mobieltje, en vervolgens met behulp van het luchtbed-pompje door alle gaatjes maar lucht blijven blazen om de boel een beetje droog te krijgen. Uiteindelijk kon ik door enkele gelige kristallen heen toch weer wat op mijn display ontcijferen, en wonder boven wonder ging alles ook weer werken, zij het met wat moeizamer op de knopjes drukken.
Ik moet binnenkort denk ik naar de dokter, voor mijn duim. Zap-rsi.