Hè hè, Wauwel is weer terug van een tijdje walvissen spotten op de Azoren. Geen walvis gezien dus, of het moet mijn roodverbrande evenbeeld in de spiegel zijn. Het kan nog erger toch: mede-Nederlanders hebben drie keer een tochtje geboekt op een over de golven van de oceaan stuiterende zodiac á raison van 160 euro per keer, en de enige zichtbare vissen waren enkele dode exemplaren op de lokale vismarkt.
En op het moment dat Wauwel voor de terugreis het luchtruim koos, zag hij daar onder zich in de azuurblauwe oceaan twee prachtige potvissen traag door de deining ploegen…..het kan dus wel…
De Azoren: een verademing. Toerisme? Nooit van gehoord. Geen tokkie-families, geen huwelijk van Frans Bauer, geen gezellige terrasjes ( da’s wel jammer ), prachtige bloemen en planten, automobilisten die op twintig meter afstand op de rem gaan staan als je je alleen maar langs de kant van de weg opstelt. Een enorme kop koffie voor zeventig cent. Diner voor tien euro, een gruwelijk uitziende grijsbruine brij trouwens, waarin lokale brokken stier of zo dreven. Aardappelen als groente. Klimaat wat binnen een kwartier totaal omslaat van storm naar stralende zonneschijn. In elke achtertuin, ommuurd door grote brokken lava, lijkt een koe te staan. een landschap uit de oertijd, de tijd van kokende vulkanen en pruttelende modderbronnen.
De enige toeristen op het eiland zijn alle Nederlanders uit het vliegtuig, en iedereen trekt er op uit in een huurwagentje, waarmee je in een halve dag het eiland rond zou kunnen rijden als er niet zoveel te zien was.
Hoogtepunt van volksvermaak: een redelijk dolgeworden stier aan een lang touw, die poogt zo veel mogelijk macho-mannen tegelijk op de hoorns te nemen, en daarbij niet schuwt om af en toe eens even door een raam een huiskamer binnen te springen. Elke dag is er op het eiland wel ergens zo’n gevecht, waarbij in het algemeen geen doden vallen; de stier al helemaal niet. Die gaat op tournee naar het volgende dorp, waarbij hij telkens elf dagen van z’n rust mag genieten om nog een beetje sterker te worden. Alles wordt op video vastgelegd en uitgebreid in winkeletalages en restaurants getoond.
Verfrissend , zo’n reisje dus, goed om weer eens even inspiratie op te doen voor een nieuwe serie stukjes. Soms heb je zo’n writer’s block. Die is nu weer voorbij.