Borsten

 

Als je op een bepaalde rijpere leeftijd komt zoals ik, ontwikkel je steeds meer vaste handelingen, eigenschappen en  -volgens sommige gezinsleden –  hinderlijke gewoontes.
Wanneer ik bij mijn gade in bed stap wordt mij geregeld gevraagd waarom ik daar wel allerlei kuchende, schrapende, hoestende en snuivende geluiden maak en niet als ik achter mijn heiligdom, de computer zit. Steevast krijg ik ook te horen dat ik eens wat meer moet bewegen en niet alleen maar achter een beeldbuis hangen.
Verder krijg ik  tijdens het autorijden geregeld te horen waarom ik altijd wat op andere weggebruikers aan te merken heb. Nu zijn dat meestal opmerkingen in negatieve zin, dus ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Jaren geleden reed ik geregeld met een collega mee naar mijn werk, van Haarlem naar Alkmaar, waarbij ik onderweg “de verkeersituatie van commentaar voorzag”, meestal in de trend van “als ik die en die automobilist was, dan zou ik zus of zo”. Of ook wel”als ik politieagent was, nou, dan deed ik dit of dat”, hetgeen aan mijn collega de opmerking ontlokte: “Als jij bij de politie zat, dan zat je bij een doodseskader”.
Al die ingeroeste gewoontes leiden dus tot ergernissen, en die zijn weer slecht voor je gezondheid. Ik moet mij dus misschien maar eens wat minder ergeren ja,  zeker als je net herstellende bent van griep, zoals ik. Minder ergeren, gezonder leven dus. In dat verband wil ik even het volgende opmerkelijke onderzoek aanhalen:

Uit een Duits onderzoek is gebleken dat mannen die naar vrouwenborsten staren hun leven met minimaal 5 jaar verlengen. Ongeveer 10 minuten per dag kijken naar de (grote) borsten van een vrouw komt overeen met 30 minuten aerobics, aldus gerontogolist dr. Karen Weatherby. Het onderzoeksteam volgde gedurende vijf jaar de gezondheid van 200 mannen aan drie verschillende ziekenhuizen in Frankfurt. De helft van de mannen werd verzocht om nadrukkelijk naar vrouwenborsten te kijken, de andere helft moest zich hiervan onthouden. Na vijf jaar bleek dat de borstenkijkers een lagere bloeddruk hadden, een kalmere polsslag en een verminderd risico op hart- en vaatziekten. “Seksuele opwinding zorgt voor een actief hart en bevordering van de bloedcirculatie. Conclusie: Staren naar grote borsten maakt mannen gezonder. Uit ons onderzoek blijkt dat een paar minuten per dag staren naar grote borsten de kans op een hartaanval met de helft vermindert”, zei Weatherby. Zij adviseert mannen boven de 40 tenminste tien minuten per dag naar borsten met minimaal cup D te kijken.

Kijk, met zo’n onderzoek kan ik natuurlijk uit de voeten. Wel weer naar dat zoiets nou weer door een gerontogolist moet worden uitgevoerd. Ik ben dus op een leeftijd die blijkbaar alleen nog interessant is voor dat soort beroepen. Binnen niet al te lange tijd wordt er over mij gepraat van: “Hij hoort nog goed voor zijn leeftijd”.
Even terug naar het onderzoek: als ik moet kiezen tussen 30 minuten per dag aerobics of 10 minuten borsten staren, dan lijkt me de keus snel gemaakt.  En dat geldt dan voor mannen  boven de veertig. Boven de vijftig heb je nog meer beweging nodig, dus lijkt me 20 minuten staren zeker op z’n plaats. Dat is 60 minuten aerobics! Wie doet mij dat na op mijn leeftijd.
Mocht dat echter met die borsten niet gaan lukken – ik kan me voorstellen dat de borsteneigenaressen daar niet meer van gediend zullen zijn -, dan is er toch weer hoop. Voor onze Nintendo Wii komt binnenkort iets nieuws op de markt: een aerobicsprogramma. Ik moet dan op een plankje wat gaan staan springen, en ondertussen op de beeldbuis mijn lichamelijke vorderingen bestuderen. Oké, het zijn geen borsten, maar met zestig minuten naar een beeldbuis staren heb ik ook geen probleem. 

Wii horen er ook bij

Wel, we horen er nu dus ook bij. We hebben een Wii. DE Wii. Voor de volslagen leken: een Wii is een spelcomputer, maar ik ga hem dus voor fitness gebruiken, hetgeen de nodige smadelijke lachjes hier in huis oproept. Dat alles in het kader van mijn midlife-crisis, die nu ook zorgen over mijn uitdijend en inzakkend lichaam met zich meebrengt.

Zaterdagmorgen stond ik voor dag en dauw bij de lokale speelgoedwinkel hier in het dorp, want speciale aanbieding en je verwacht dan een hele oploop. Maar iedereen moest denk ik nog uitslapen van de Harry Potternacht, hoewel, hier in het dorpje B. hebben ze het niet zo op tovenaars en enge duivelse krachten. Voordat je het weet verkleuren de bietjes op je bord en smaakt de jus naar azijn, en dat is niks, zo tussen de middag.

Enigszins besmuikt trad ik naar binnen. “Ik kom voor de Wii-aanbieding”. Die aanbieding bestond hieruit, dat er een speciale sportset bij werd geleverd, bestaande uit – naar ik later ontdekte – een schuimrubber stokje ( moest honkbalknuppel voorstellen ), een schuimrubber bakspaan ( moest tennisracket voorstellen ) en een schuimrubber soort soeplepeltje ( moest golfstick voorstellen ), plus nog een extra ventilator maar waarvoor dat was wist ik niet.

Of het ingepakt moest worden. Dat was een mooie gelegenheid om aan te kunnen tonen dat je hem niet voor jezelf kocht maar ik was dapper en zette door: “Nee, ik pak hem thuis wel in”. Snel naar huis, en nonchalant fluitend de huiskamer betreden. Eerst maar eens helpen met de afwas, rommel opruimen, allerlei klusjes, badkamer doen en vervolgens achteloos vermelden van “o ja, ik heb ook dat ding gekocht”. Doos een beetje ongeïnteresseerd in een hoekje gezet, en daarna op mijn gemak koffie gedronken, hoewel ik natuurlijk gek van verlangen was om het ding uit zijn verpakking te scheuren.

Maar goed, we zijn nu een paar dagen verder, en ik moet zeggen: het hele gezin is betoverd door de Wii, zelfs mijn gade, die toch een redelijke afkeer van mijn technische hebbedingetjes ten toon spreidt, heeft zich laten verleiden tot een potje tennis. De argeloze passant zal voortaan een bespottelijk schouwspel ontwaren: een volwassen vent die met een klein plastic stokje enorme zwiepen in de lucht aan het geven is naar een virtuele tennisbal, of die met maaiende armen een denkbeeldige bowlingbal richting kegeltjes dirigeert. Ik heb mijn hand al lelijk gestoten aan de lamp tijdens mijn sportieve bezigheden, en op het moment van schrijven komt een redelijke tennisarm tot ontwikkeling.  Morgen en overmorgen maar een dagje niet sporten. Even tot bezinning komen en weer met beide benen op de grond. In de VS is al een site in de lucht, geheel vol met foto’s en filmpjes van verbrijzelde dubbele ramen, dure plasma schermen met gaten er in en ander kapot meubilair, dit alles veroorzaakt door uit de bezwete handjes van verhitte spelers ontglipte Wii-controllers: Wii have a problem.

O ja, ik heb nog een X-box in de aanbieding. € 55 maar. Liefhebbers mogen zich melden.