Tag: Volkskrant

Geplaatst op

Sudoku

sudokuVeel mensen hebben masochistische trekjes. Zoals die masochist die een sadist tegenkwam en riep”Sla me! Sla me dan toch!”, waarop de sadist antwoordde: “Nee, nog even wachten!” Mensen die ingewikkelde puzzels oplossen zijn ook een beetje masochistisch ingesteld.  Op mijn iPhone heb ik een applicatie draaien die hele nare puzzeltjes van de Volkskrant binnenhaalt, in diverse variëteiten: Beginner, gevorderd en expert. Ik kies dus altijd voor sudoku’s. Die kunnen door de meest onnozele figuren nog gemaakt worden, want je hoeft er niet eens tot tien voor te kunnen tellen. Het niveau is natuurlijk gevorderd, want je kunt niet met goed fatsoen op feesten en partijen verkondigen dat je Sudoku’s op beginnersniveau maakt.

Nu is het sowieso interessant dat je kunt melden dat het hier puzzels van de Volkskrant betreft, dat heeft toch iets meer cachet dan puzzeltjes uit de Telegraaf of de Kampioen. Waarom pijnigt een mens in vredesnaam z’n hersens af met het in de juiste volgorde zetten van maximaal negen cijfertjes? Ik ben nu een paar maanden bezig, en ik moet hier zachtjes fluisterend toegeven dat ik tot nu toe drie keer een sudoku op gevorderden-niveau heb weten op te lossen. Vreselijk is het. Soms lig ik er ’s nachts aan te denken. Nutteloze bezigheid ook. Ik heb een jaar lang op de Nintendo DS Dr. Kawashima’s brain-training gebvolgd en mijn hersenleeftijd van 78 tot 33 weten terug te dringen, maar een beetje fatsoenlijke Volkskrant-sudoku’s oplossen, ho maar!  Stomme Dr. Kawashima.
Je moet er denk ik een bepaalde logica en ook een bepaalde schikking van je hersencellen voor bezitten. Er schijnen tactieken en technieken voor te zijn. Niet aan mij besteed. Voor wiskunde haalde ik nooit hoger dan een drie op de middelbare school, in de tijd dat dergelijke cijfers nog pedagogisch verantwoord waren. Ik vond die wiskunde leraren nare mannetjes, en zij vonden mij ook een naar kereltje. Dat mocht toen ook nog, een leerling een naar kereltje vinden.
Sudoku is dus blijkbaar iets voor wiskundigen, het draait tenslotte om cijfertjes, ook al gaat het maar tot en met negen. Via collega edu-blogger Wiswijzer kwam ik in mijn geestelijke nood terecht bij Sudoku.org.uk. Daar wordt een mens niet vrolijk van. Daar hebben ze het al over Killer-Sudoku’s, en Diabolical Sudoku’s; en dat terwijl ik al trots ben op mijn drie gevorderden van de Volkskrant. Ik heb die hersencellen gewoon niet. Gauw wegzappen daar.

Al die uren dat ik heb zitten ploeteren op die Sudoku’s, het is zo verslavend maar dus eigenlijk zonde van de tijd. Nee, ik had beter kunnen Twitteren of joggen op de Wii-Fit. Ik voorzie binnen afzienbare tijd ontwenningsklinieken voor Sudoku-addicts. Neem mij nou, nog een weekje vakantie en vandaag toch zeker anderhalf uur vruchteloos op zo’n gevorderden-Sudoku zitten ploeteren, omdat het mijn eer te na is om op het knopje “Beginners” te drukken. En ik weet al wat ik straks ga doen als ik uit-gecomputerd ben. Hoe vreselijk is het toch wanneer je dagelijks weer geconfronteerd wordt met het feit dat je niet tot tien kunt tellen.

We doen er nog even onderstaand Monty Python-achtig clipje van de BBC bij, dus kwaliteit verzekerd.

 [youtube]http://www.youtube.com/watch?v=UrVlKKTTOiM[/youtube]

Geplaatst op

Tweet tweet!

mammoet

 Wanneer er een Jumbo neerstort in het Emmer Dierenpark  of eentje van een ander model in de buurt van de Polderbaan, dan is dat nieuws. De laatste dagen werd Twitter veel genoemd als nieuwe brenger van het ( slechte ) nieuws.  Zoiets is natuurlijk maar betrekkelijk.  Stel, ik begeef mij met bedachtzame pas door het dorpje B. op de Veluwe ( daar wonen veel bedachtzame mensen ) en 2 meter van mij vandaan slaat een mammoet die uit de lucht komt vallen een diep gat in het plaveisel. Zoiets maak je niet elke dag mee, dus snel pak in mijn iPhone, maak een foto van het hele gebeuren en plaats die vervolgens met een bijbehorend sensationeel berichtje op Twitter. Tien seconden later mailt CNN of Reuters mij of ze de foto voor een flink bedrag mogen kopen.

Niet dus. Want CNN en Reuters volgen mij niet en zullen dus tot in lengte van dagen onwetend blijven van de gebeurtenis die in B. nog  jaren later in het gemeentegidsje genoemd zal worden ( je zou kunnen bedenken dat de evolutietheorie in de vorm van een mammoet in het creatonistische B. als een bom insloeg, maar nou draaf ik weer wat door )
Hooguit komt er na tien minuten een journalist van de Barneveldse Krant langsfietsen ( want die volgt mij wel ), en misschien na anderhalf uur nog een journalistje- in-opleiding van de Volkskrant ( want die volgt mij om ondoorgrondelijke redenen sinds vandaag ook ) . De rest van de wereld zal het via Twitter nooit te weten komen, mogelijk wèl via de omweg van de Barneveldse Krant en de Volkskrant. Maar dan heb je het ook gelijk in de vorm van een helder artikel, want hoe gaat dat met Twitter: je leest de laatste berichtjes het eerst, en gaat vervolgens in regeltjes van maximaal 140 tekens  terug in de tijd.

“Het opgezette dier staat nu een beetje uit het zicht in het evolutiehoekje van het Nairacmuseum” 
“Een hoop kerels in witte pakken is aan het snijden en hakken”
“Stopt nu een bestelbus van het Natuurhistorisch Museum in Leiden of zo”
“Er zijn denk ik wel tien winkelwagentjes geplet!”
“De krater is zeker drie meter diep”
“Komt nu een heleboel politie en brandweer aan!”
“Het gebeurde naast mij op 2 meter afstand op de parkeerplaats van de AH!”
“Mammoet neergestort in dorpje B. op de Veluwe!”

Geen lezen zo natuurlijk, en als je de Tweets dan ook nog eens verspreid tussen de berichtjes van alle andere uit je Twitterkudde ziet staan, dan valt er al helemaal geen touw meer aan vast te knopen, tenzij je toevallig de onderste regel als eerst oppikt. Reken maar dat je dan ineens een hoop extra volgers krijgt. Twitter als medium om een boek te publiceren: dat wordt dus een soort Curious Case of Benjamin Button. Je begint met de laatste zin, en gaat vervolgens helemaal terug in de tijd. Het nieuwe schrijven.

Twitter is eigenlijk een enorme spreeuwenkolonie, zoals je die tegen de avond wel ziet en al helemaal hoort. Een miljoen kwetterende vogeltjes, die allemaal iets te zeggen hebben. Daar filter je er een stel uit die enigszins op hoorafstand naast je in de boom zitten. De kans dat één van hen een serieus nieuwtje heeft, is één op een miljoen. Als – ie tenmiste z’n mobieltje bij zich had. Maar gezellig is het wel, in zo’n kolonie.

Geplaatst op

Kafka (2)

 

’t Is zaterdagmorgen: geen Volkskrant, maar – tot mijn afschuw en verbijstering – een Telegraaf in de bus, die je ook op zaterdag in 10 minuten hebt uitgelezen. Het hele ontbijt was dus ontredderd, want een goed leesbare krant hoort bij het zaterdagochtendritueel. Ondertussen had ik natuurlijk de bezorgservice gebeld: “U krijgt nu een keuzemenu te horen”.
Wonder boven wonder kreeg ik op een gegeven moment een echt mens aan de lijn, hetgeen tegenwoordig een vrij unieke ervaring is. Er waren al meer klachten geweest, vandaar. Nee, de krant wordt absoluut vanmiddag nabezorgd, er zal een speciale melding van gemaakt worden. Nou, mooi niet dus. Maandagmorgen maar gelijk weer gebeld.
“Ja dat is heel vervelend meneer, nou, dan komt de krant van zaterdag alsnog vanmiddag.”
Die middag viel er een tweede maandagkrant in de bus. De bezorgservice was het nu wel met mij eens dat de bezorging in het dorpje B. blijkbaar in handen is van een der nazaten van Bokito. Vandaag zou de krant alsnog bezorgd worden, wat vanzelfsprekend niet gebeurde.
Dus belde ik bij thuiskomst maar weer eens met de bezorgservice, die mij geduldig door het keuzemenu leidde, waarna ik zou worden doorverbonden met opnieuw een echte medewerker. Deze medewerker nam echter niet de moeite om op te nemen maar verbrak na enkele minuten tot twee keer toe de verbinding. Dan maar de redactie gebeld, waar men natuurlijk diep geschokt was. “Nee, u wordt altijd doorverbonden!”
“Nou, ik dus niet!”. Of ik de zaterdagkrant alsnog wil hebben. Dat wil ik dus zeker, ook al zal hij opnieuw gedrukt moeten worden. Het is nu een principe-kwestie geworden. De krant wordt nu morgen per post verstuurd. Wie weet krijg ik dan zaterdag nog de zaterdagkrant van afgelopen week. Ik hou u op de hoogte.   

UPDATE 13/12:

Nog steeds geen krant natuurlijk. Wel heb ik weer gebeld, je leert de mensen daar een beetje kennen zo. Of ik mezelf dan misschien maar publiekelijk moest verbranden om wat aandacht voor mijn zaak te krijgen. Nou, er was nu een mevrouw, die ging hem dus nu echt zelf heel persoonlijk op de bus gooien. Wij wachten af. O ja, ik verblijd me ook al heel erg op de komst van de bezorger met zijn Nieuwjaarwenskaartje. Ik hoop hem persoonlijk te woord te staan. Wordt gezellig. 

Update 18/12

Ja, nog steeds niks natuurlijk. Die aardige mevrouw die hem op de bus zou gooien, heeft blijkbaar zichzelf uit pure wanhoop vóór de bus gegooid. Ik verdenk nu ook de post van een geheime samenzwering tegen mij, samen met de Volkskrant. Twee keer een krant op de bus, twee keer niets aangekomen. Zal ook wel iets met de inlichtingendienst van doen hebben. Subversieve vent, die B.