Wanneer ik ergens enthousiast voor raak, dan moet dat gelijk in uitersten. En ook nog eens direct. Afgelopen week was ik op Texel, en op dat strand kwam ik in twee dagen tijd twee personen in totaal tegen, beiden joggers, en ook nog eens van mijn leeftijd. Een pijnlijke confrontatie, zoiets, zeker als je ongeveer buiten adem tegen een duinrandje op sjokt. Tel daar bij op nog enkele lieden in mijn naaste omgeving die allemaal wèl aan sport doen, plùs het beeld wat mij elke morgen pijnlijk lachend toe knikt in de spiegel, en het minderwaardigheidscomplex is compleet. Aangezien ik toch al enige tijd met onverwacht succes aan het lijnen ben geslagen, met ongeveer de hongerdood tot gevolg, zijn joggen en het wekelijkse sportuurtje van mijn werk een logisch vervolg.
Nog net voor sluitingstijd toog ik dus het dorp in, om mijzelf van een flitsend trainingspak ( zwart natuurlijk ) en een paar nieuwe loopschoenen te voorzien. En aangezien ik een gadgetman ben, natuurlijk ook een paar strips met kèk knipperende rode ledjes erbij, voor als ik straks eindeloze avonden, de aderen gevuld met endorfine, over donkere landwegen zweef. Op mijn iPhone heb ik een aardige applicatie geïnstalleerd, waarbij een zwoele vrouwenstem die sterk aan Lara Croft doet denken, mij over ’s Heeren wegen zal leiden. Daarbij natuurlijk ook een lekker muziekje, en mijn ultieme fantasie van fitte vijftiger is compleet. Het mag allemaal wat kosten.
Mijn eerdere kennismaking met de sportschool was traumatisch, maar toen moest ik mij bewijzen tegenover een hele horde hip en flitsende geklede slanke-den-huisvrouwen, wat resulteerde in bijna een week lang op bed met hartritme-stoornissen, en dat alleen al door de warming up. Nu zal ik het sportuurtje mogen doorbrengen met lotgenoten, een enkeling nog ouder dan ik, en kan ik gezapig wat fietsen en weer eens kijken hoeveel gewichtjes ik nog op kan tillen.
Als het nou straks nog een keer droog wordt, kan ik mogelijk nog de straat op voor mijn eerste rondje. In het donker natuurlijk, want het staat een beetje lullig als de buren je in een hagelnieuwe outfit sportachtig zien doen, om je na tien minuten weer gebroken huiswaarts te zien keren. En die lichtjes gaan pas aan als ik de straat uit ben, want anders zien ze me alsnóg!
Morgen meer.