Tag: Onderwijs

Geplaatst op

Spreekbeurt

Hèt middel om de meest irritante puber te doen ineen schrompelen tot een radeloos hoopje mens, is hem of haar een spreekbeurt te laten houden.
Daar moest ik aan denken toen ik dit weekend in een hotel verbleef in Camperduin, daar waar de Hondsbossche Zeewering begint. Vroeger leerde men dat op school, nu heeft men een vaag vermoeden dat die Zeewering ergens bij Den Bosch zou kunnen liggen. Wauwel moest dit weekend twee keer naar Noord-Holland, en voor de benzinekosten kun je tegenwoordig beter een nachtje hotel in de buurt nemen. Is er dan een poëtischer plek denkbaar dan waar je ’s nachts de door een gierende storm opgejaagde zee aan de noeste dijk hoort knagen, waarachter de lokale bevolking in angstig waken verblijft?

Op het strand lagen schelpen in allerlei soorten en maten en zo kom ik op de spreekbeurt die een van mijn dochters ooit eens op de lagere school heeft gehouden. Geen puber nog weliswaar, maar de zenuwen waren er niet minder om. Ruim van te voren bereidde zij zich ernstig voor op haar onderwerp: “Schelpen”. Wij togen speciaal naar de zee voor een toepasselijke verzameling en bestudeerden aandachtig het beduimelde boekje “Wat leeft daar aan het strand”, waaruit ikzelf als kind al op Texel de nodige kennis opdeed omtrent gestippelde wulken,  tepelhoorns en blaasjeswier, alsmede het eierkapsel van de rog. Toen vond je dat soort dingen nog in overvloed en kreeg je als ouders ook je kinderen daar nog warm voor. Tegenwoordig Googelen ze daar wel de nodige informatie over bij elkaar als dat eens zo uitkomt. Je gaat daar natuurlijk niet een beetje in weer en wind over zo’n strand ploeteren.
Maar goed, de spreekbeurt was daar en alles was op een bandje opgenomen, wat wij ’s avonds mochten beluisteren:  Geruis en doodse stilte, af en toe voorzichtig schuiven van een stoel. Hier was duidelijk een collega aan het werk die er de wind onder had. “Dit is een schelp”, verbrak onze dochter de ademloze stilte, waarna weer een nieuwe periode van zwijgzaamheid aanbrak, enkel onderbroken door sterk ademen. “Dit is ook een schelp…..” en na wéér enkele minuten “en hier is een andere schelp………fritsel, frietsel, frummel” 

Dat ging zo een aantal schelpen door, en toen was de spreekbeurt weer voorbij. “Dat is nog nooit vertoond, wordt met een zes beloond.” , om dichter Ton van Deel te citeren; zoiets zal het wel opgeleverd hebben. Dochter dolblij, dat was weer achter de rug. De klas weer een stapje wijzer geworden over het verschil tussen een schelp en een schelp, en als ik dan nu een pubermeisje – in de pauzes en veilig in de klas het hoogste woord –  tijdens een spreekbeurt vòòr diezelfde klas zie hakkelen, enorme rode vlekken in de hals, waar laat ik nou die handen, friemelend, draaiend en òp van de zenuwen, dan denk ik altijd aan mijn eigen dochter toen. Met een spreekbeurt leer je ze kennen.

Geplaatst op

Gebak

Er stonden vandaag gebakjes in de docentenkamer: cake en boterkoek-achtige dingen met nootjes. De pauze was al voorbij, en ik stond daar alleen. Er was dus nog over. Wat doe je dan.
Ik zag eens een programma op tv waar werd onderzocht hoe kleine kinderen op aangeboden verleidingen reageren. In een kamer stond een schaal met lekkers, daarnaast een peuter, die zojuist te horen had gekregen dat hij straks iets nog veel lekkerders zou krijgen als hij de schaal met koekjes met rust liet. Een geheime camera registreerde alles. Waarom mag je peuters wel met een geheime camera filmen en krijg je bij volwassenen ongeveer een proces aan je broek? Zou de peuter wel vooraf schriftelijk toestemming hebben gegeven? Er moet een partij komen die voor de rechten van peuters opkomt. De PVP of zo. Maar ik dwaal af.

Een aantal peuters bleef wel ernstig om de schaal heen draaien, maar wist zich in te houden. Bij anderen  won de hebzucht het van de beheersing en werd toegetast.
Een volwassene is niet anders. Wie in het onderwijs zit, en dan vooral het lager onderwijs, heeft de mogelijkheid om zich net zo lang met lekkernijen vol te vreten tot men het formaat van een wijnvat heeft bereikt. Er is elke dag wel een jarige, die trakteert. “Jij mag vandaag de klassen rond! En wie neem je mee?”
In het voortgezet onderwijs zijn de pubers niet meer zo scheutig. Ja, ik ga daar een beetje voor paal staan met de klassen rond gaan….hoor je ze denken. Je zou elke dag met een paar kilo chips naar huis gaan als je op een school met 2000 leerlingen werkt. Zo kun je als docent een beetje bijverdienen. Je begint een chipshandeltje. Jammer dat pubers zo snel hun onbevangenheid verliezen zodra ze naar de grote school gaan. Kind àf.
Terug naar de docentenkamer dus: ik beken hier plechtig dat ik èn een plakje cake èn een boterkoek-achtig nootjes ding tot mij heb genomen, na eerst schichtig om mij heen te hebben gekeken. Wat dat betreft verschil ik in niets van de kleuter uit het onderzoek.   

Heerlijk, weer eventjes een moment kind zijn. En het smaakte zo lekker. Maar dat is met alles wat slecht voor je is.

Geplaatst op

Gewoon beter kijken

Het Nederlandse onderwijs is fantastisch en het kennisniveau van onze leerlingen en studenten is ongekend hoog. Alle verhalen over lage niveaus en achterstanden zijn volkomen uit de lucht gegrepen, want deze week is uit onderzoek gebleken dat alle problemen helemaal niet aan het onderwijs liggen.
Nee, men heeft namelijk ontdekt dat veel lage resultaten, in dit geval bij de CITO-toets, liggen aan het feit dat leerlingen slecht zien. Dat drukt de scores en dus ook de resultaten in het vervolgonderwijs.
Dat verklaart tevens waarom scholen in Korea en Japan altijd zo hoog scoren: die lui daar dragen bijna allemaal zo’n kek brilletje.
Sterker nog: ik denk dat de resultaten hier in Nederland ook nog eens negatief beïnvloed worden doordat we zo slecht horen. Een beetje scholier loopt 24 uur per dag met een mp3-speler in het oor, op vol vermogen en 300 beats per minuut, en ja, dan ontgaat je wel eens wat. En áls je dat ding dan al een keer uit hebt, dan heb je toch een redelijke gehoorbeschadiging van 40 %.
We eten hier ook nog eens een keer ongezond, we slapen te weinig en we bewegen te weinig, dus het is wel duidelijk.
De oplossing: alle lesmateriaal wordt aangeboden in een enorm lettertype c.q. braille: per schoolboek rekenen we dan op een kilootje of drie, waardoor leerlingen ook de nodige fitness trainen. Alle leerlingen naast gratis schoolboeken ook een gratis brilletje. Docenten bulderen voortaan hun lessen op MP3-niveau rechtstreeks in de gehoorgang van hun pupillen.
Zo wordt onderwijs weer leuk, zoals in Japan. Daar kan zelfs een aap al de cito-toets met goed gevolg doorlopen. Deze pupil krijgt telkens heel kort een serie willekeurige cijfers te zien, waarbij hij ze dan in de juiste volgorde moet aanraken. Wie op het plaatje klikt ziet een en ander ook nog eens op film.

Klik op het plaatje voor een verbluffend filmpje

 Wie nu denkt : “Dat kan ik ook!”, moet dit maar eens even gaan uitproberen. Dat kan hier. En als uw kennisniveau een beetje tegenvalt: zeker geen brilletje op gehad.

Geplaatst op

’t Zit in ’t bos en ’t zegt: “Oehmmmmmmmmmm!”

Een groepje managers aan het chanten 

Wel, wie als rustzoekende wandelaar meent op 27 maart de bosrijke omgeving van Baarn te doorkruisen, kan maar zo – al dan niet onaangenaam – getroffen worden door een soort oerklanken, die daar ergens vanuit het uitbottend struweel opklinken en die worden geproduceerd door een groepje lieden in casual – want inspirerend dagje uit – kledingstijl. Ter verhoging van de feestvreugde begeleiden zij zichzelf ook nog eens op zelf meegebrachte, eenvoudige muziekinstrumentjes. Het gaat hier niet om het oproepen van buitenaardse wezens; ook is dit niet een duister middeleeuws gezelschap wat zich voorbereidt op het slachten van een heks;  en ook geen lang verborgen Vrijmetselaarsloge die een bloedige staatsgreep voorbereidt.
Nee, we hebben hier te maken met een goepje onderwijsmanagers die hebben ingetekend op een “pro-activerende” dag vol spirituele intelligentie volgens de Zeven spirituele wetten van succes. ’t Begint eigenlijk toch wel erg op een geheim genootschap te lijken. 

Zo’n dagje telt natuurlijk een aantal onvermijdelijke workshops, want zoiets verdient vrij makkelijk voor het organiserend comité. De manager leert dienstbaar te zijn, een nieuwe trend. In een andere workshop leert de spirituele leider dat integriteit leidend is voor zijn SQ, maar wat die afkorting betekent, weet ik niet. Niet genoeg leiderschap bij mij blijkbaar. Ze kunnen ook iets doen aan de intuïtieve ontwikkeling, en die workshop werkt veel “vanuit stilte”. Zoiets brengt natuurlijk wel het risico van indommelen met zich mee, want na de middagsherry zo’n paar uur op een katoenen matje stilzwijgend naar de gaten in je sokken kijken ( want daar had je even geen rekening mee gehouden )  leidt gauw tot wegzakken, en het bloedserieuze gezicht van de workshopsleidster doet je ook al niet juichend een gat in de lucht springen en denken dat je zweeft.
De laatste workshop behandelt hoe je de goede stroom der dingen naar je toe kunt laten komen, en aangezien we dan intuïtief ( net geleerd ) toch aan geld denken, zal het daar wel druk worden.

Het hoogtepunt van de dag brengt mij weer naar het begin van dit verhaaltje: ter volmaking van het spirituele karakter gaan de cursisten gezamenlijk “een heel bijzondere mantra chanten”. Mèt de meegebrachte instrumentjes dus, en wie bij chanten denkt aan een zeemanskoor, heeft het weer helemaal mis. “In elke havenkroeg een lief en zij heeft een hart van prikkeldraad”, dat is natuurlijk niet echt spriritueel.
Ik zou het management ernstig en dringend willen verzoeken om van deze afsluitende sessie  een filmpje te maken, zodat we het allemaal als lichtend voorbeeld en diepere inspiratie op YouTube kunnen volgen. Wordt geheid een hit, mogelijk ook nog kanshebber voor Funniest Homevideo. Maar het hoeft eigenlijk niet eens, we zien zó wel aan het aura wat hen na deze dag stralend omgeeft en aan de paar centimeter die ze boven de vloer zweven, wat voor spirituele dag  men heeft gehad. Ik wil ook!

Geplaatst op

Leraren zijn sexmaniakken

Met dank aan Eric Schreurs 

Leraren zijn viespeuken. Altijd al gedacht. Oversexte ouwe geilaards. De mannen dan, hè? Altijd weer die mannen. Het RTL-nieuws bracht ons het schokkende bericht dat afgelopen jaar 25 oude snoeperds op non-actief zijn gesteld, omdat ze, meegesleept in de niet bij te benen vaart der jeugd, zich hebben laten verleiden tot het zenden van dubbelzinnige sms-jes, kleffe tekstjes en tekentjes ( xxx ) op MSN aan het naar sex, drugs en rock en roll hunkerende jonge volkje. Hoe diep kun je zakken. En dat zou nog maar het topje van de ijsberg zijn. Tjonge, een groot deel van mijn collega’s in den lande verdacht.

Ja, als vijftiger wil je natuurlijk niet achterblijven en vooral voor hip en jong worden aangezien, dus doe je je oude mobieltje ( met nog zo’n antenne er op ) de deur uit, je schaft een kinky gepimpt nieuw modelletje aan met camera-functie waarmee je je gegroefde kop kunt doorsturen naar dat leuke jonge ding wat altijd jouw wijze lessen in zich op lijkt te slurpen, en je hebt in je scoringsdrang zo’n enorme plaat voor je kop dat je totaal niet in de gaten hebt dat het alleen maar om een goed cijfer gaat en dat zo jou echt een afzichtelijke, uit de mond naar rotting en verderf ruikende, dementerende bejaarde vinden want je bent de twintig al ruimschoots gepasseerd.
Zo heb ik woensdagavond weer een schoolfeest. Sta je daar – wat voor hip jasje zal ik nu eens aantrekken? – op je paasbest uitgedost om acht uur ’s avonds voor de zaal, is er nog geen hond te bekennen, want een beetje feest begint pas na het vooraf coma-zuipen om een uur of elf. Dat was je even vergeten in die dertig jaar dat je nu voor de klas staat.
Of ik ook kom dansen. Dacht het dus niet. Wat je ook doet, het blijft veredelde bejaardensex, en je voelt je daar op die dansvloer als een dolgeworden mastodont uit het verleden, meewaardig aangestaard door de toegestroomde paleontologen. En trouwens, waar wij met moeite de twist beheersen en misschien nog een beetje vage herinneringen hebben aan het slijpen op de tonen van “Je t’aime, mois non plus”, moet je tegenwoordig kunnen bubbelen, schuren en jumpstylen, allemaal zaken waar je liever niet van af wilt weten. Nog veel gruwelijker: één letterlijke of figuurlijke misstap staat een uurtje later wereldwijd op YouTube, en jij bent nummer 26 op de lijst van de ABOP. Mogelijk meer hits dan de film van Wilders. Nee, zo’n schoolfeest is leuk en gezellig vanaf de zijlijn. En ze vinden het allemaal heel leuk dat je er bent, trouwens.

Wat doe je dan om toch vooral maar populair te blijven als je geen sms-jes meer naar je leerlingen mag sturen, niet meer met ze op MSN mag zitten en als je nog man bent ook? Gewoon goed lesgeven denk ik. En vooral jezelf blijven: leraar zijn, en geen leerling, want die tijd is al lang geweest.

't Valt ook niet altijd mee

Geplaatst op

Overdreven?

Binnen het onderwijs is er steeds meer aandacht voor veilig internetten. Nu het usance lijkt te worden dat jongeren hun hele hebben en houden op Hyves zetten, in een vlaag van digi-exhibitionisme, zijn er natuurlijk ook steeds meer lieden die op twijfelachtige wijze door de wijd openstaande Hyves-raampjes naar binnen gluren. Het is een goede Nederlandse gewoonte om ’s avonds de gordijnen open te houden, en wat is dan aardiger dan nog een blokje om met je gade en eens te kijken wat iedereen zo uitspookt terwijl men onderuitgezakt voor de bank zak nummer zoveel met chips naar binnen werkt. Vervolgens ga je dan natuurlijk niet even aanbellen en vragen of je binnen mag komen, maar op Hyves en veel van dat soort sites is het een stuk makkelijker. Je meet je een nieuwe virtuele identiteit aan, je trekt eens twintig jaar van je leeftijd af en twintig kilo van je postuur, en voilá, daar staat me toch een Adonis voor de digitale deur! Gauw binnenlaten dus, zeker als je een wat labiele virtuele persoonlijkheid hebt.
Terwijl ik dit stukje schrijf, staat mijn MSN aan, en zie ik dat er zo’n 100 van mijn leerlingen online zijn. Het was even schrikken voor ze, toen ik mij als hoogbejaarde liet toevoegen, maar na de verzekering dat ik nooit bij hen zou aanbellen was het goed en nu maken ze geregeld gebruik van mijn digitale spreekuurtje  ’s avonds om een uur of half acht. Dat scheelt me soms overdag op school weer een hoop uitleg tijdens de ophokuren. Ze kennen mij dus, en van wat ik zo hoor, zijn ze toch wel aardig kieskeurig in hun vriendenkeuze op het internet. De meeste echte vrienden die ze op Hyves hebben, kennen ze ook in het echt. Nu is het voor een beetje puber vreselijk statusverhogend als je veel vrienden op Hyves hebt. Waar je vroeger als leerling zielig in een hoekje zat omdat je bij de gymles alweer niet werd gekozen, zit je nu zielig in een hoekje omdat je te weinig vrienden in de virtuele wereld hebt. Daarom willen ze ook altijd bereikbaar zijn, want stel je voor dat je een vriend mist.
Een Engelse lagere school heeft een rigoreuze stap genomen om de leerlingen wat af te schermen van de gevaren van de boze digitale buitenwereld. Op alle online foto’s waarop leerlingen staan, zijn de gezichten weggeretoucheerd of vervangen door Smilies, die het geheel een futuristische aanblik geven. Er is wel wat voor het idee te zeggen eigenlijk.  Alleen de docenten zijn nog zichtbaar in beeld. Maar ja, dat zijn voor een beetje puber natuurlijk allemaal lelijke monsters als ze de vijfentwintig gepasseerd zijn. En wij ons hier maar druk maken over onze privacy-gegevens op internet.

Geplaatst op

Even aandacht graag

Hoe krijg je verveelde pubers bij de les? Schoolboekjes leren wil ook al niet meer, en als ze straks gratis zijn, verdwijnen geheid alle plaatjes. Een Amerikaanse site heeft daar iets op gevonden. Door daar telkens op F5 te drukken komt er weer een nieuw lezenswaardig feitje tevoorschijn. Zo komen onze steeds dikker wordende pupillen ook nog aan hun dagelijkse portie beweging toe. Leergierige leerlingen zullen weer smullen van droge feitjes en weetjes op pedagogisch en didaktisch verantwoorde wijze. Het Nieuwe Leren in optima forma!

Nu goed opletten, kinderen!