Wanneer er een Jumbo neerstort in het Emmer Dierenpark of eentje van een ander model in de buurt van de Polderbaan, dan is dat nieuws. De laatste dagen werd Twitter veel genoemd als nieuwe brenger van het ( slechte ) nieuws. Zoiets is natuurlijk maar betrekkelijk. Stel, ik begeef mij met bedachtzame pas door het dorpje B. op de Veluwe ( daar wonen veel bedachtzame mensen ) en 2 meter van mij vandaan slaat een mammoet die uit de lucht komt vallen een diep gat in het plaveisel. Zoiets maak je niet elke dag mee, dus snel pak in mijn iPhone, maak een foto van het hele gebeuren en plaats die vervolgens met een bijbehorend sensationeel berichtje op Twitter. Tien seconden later mailt CNN of Reuters mij of ze de foto voor een flink bedrag mogen kopen.
Niet dus. Want CNN en Reuters volgen mij niet en zullen dus tot in lengte van dagen onwetend blijven van de gebeurtenis die in B. nog jaren later in het gemeentegidsje genoemd zal worden ( je zou kunnen bedenken dat de evolutietheorie in de vorm van een mammoet in het creatonistische B. als een bom insloeg, maar nou draaf ik weer wat door )
Hooguit komt er na tien minuten een journalist van de Barneveldse Krant langsfietsen ( want die volgt mij wel ), en misschien na anderhalf uur nog een journalistje- in-opleiding van de Volkskrant ( want die volgt mij om ondoorgrondelijke redenen sinds vandaag ook ) . De rest van de wereld zal het via Twitter nooit te weten komen, mogelijk wèl via de omweg van de Barneveldse Krant en de Volkskrant. Maar dan heb je het ook gelijk in de vorm van een helder artikel, want hoe gaat dat met Twitter: je leest de laatste berichtjes het eerst, en gaat vervolgens in regeltjes van maximaal 140 tekens terug in de tijd.
“Het opgezette dier staat nu een beetje uit het zicht in het evolutiehoekje van het Nairacmuseum”
“Een hoop kerels in witte pakken is aan het snijden en hakken”
“Stopt nu een bestelbus van het Natuurhistorisch Museum in Leiden of zo”
“Er zijn denk ik wel tien winkelwagentjes geplet!”
“De krater is zeker drie meter diep”
“Komt nu een heleboel politie en brandweer aan!”
“Het gebeurde naast mij op 2 meter afstand op de parkeerplaats van de AH!”
“Mammoet neergestort in dorpje B. op de Veluwe!”
Geen lezen zo natuurlijk, en als je de Tweets dan ook nog eens verspreid tussen de berichtjes van alle andere uit je Twitterkudde ziet staan, dan valt er al helemaal geen touw meer aan vast te knopen, tenzij je toevallig de onderste regel als eerst oppikt. Reken maar dat je dan ineens een hoop extra volgers krijgt. Twitter als medium om een boek te publiceren: dat wordt dus een soort Curious Case of Benjamin Button. Je begint met de laatste zin, en gaat vervolgens helemaal terug in de tijd. Het nieuwe schrijven.
Twitter is eigenlijk een enorme spreeuwenkolonie, zoals je die tegen de avond wel ziet en al helemaal hoort. Een miljoen kwetterende vogeltjes, die allemaal iets te zeggen hebben. Daar filter je er een stel uit die enigszins op hoorafstand naast je in de boom zitten. De kans dat één van hen een serieus nieuwtje heeft, is één op een miljoen. Als – ie tenmiste z’n mobieltje bij zich had. Maar gezellig is het wel, in zo’n kolonie.