Donderdagavond, half Nederland zit amechtig bij te komen van de ADHD-explosie van Mathijs van Nieuwkerk en zijn altijd maar weer dezelfde en zichzelf promotende gasten; we zijn klaar voor het journaal. Maar dat komt er niet. We moeten even geduld a.u.b. hebben, “wegens omstandigheden”, en dat geduld is behoorlijk even, want nog nooit is met zoveel intense spanning en zó lang naar een even geduld-scherm gekeken. Hadden we geen twitter en geen andere zenders, dan hadden we de tv uitgezet en waren we gaan mens-erger-je-nieten of iets anders zinnigs gaan doen.
Maar nee, een gewapende man is de journaal-studio binnen gedrongen, en we wachten dus op live beelden van slachtpartijen in de trend van Charlie Hebdo. Het Wilders-kamp hoopt op een moslim, het anti-Wilders hoopt ernstig van niet, want de verkiezingen zijn nabij en dan kun je scoren. Er was deze week eigenlijk nog geen wereldschokkende sensatie, inmiddels verwend als wij zijn, dus het werd langzamerhand wel weer eens tijd. Via de social media komt nu meer nieuws tot ons, alsmede een brief, waarvan bij lezing opvalt dat er nauwelijks taalfouten inzitten en die wanneer je op de inhoud afgaat doet vermoeden dat we hier met een gestoorde gek te maken hebben.
En dan komt het bizarre filmpje: we zien een keurig geknipte en geklede jongeman, een beetje type computer-nerd, die wat zenuwachtig heen en weer loopt maar zeer beschaafd en rustig sprekend een gesprek voert met een ander persoon die ook al zeer beschaafd en rustig spreekt, maar die buiten beeld blijft. Geen terrorist, geen brullende in het zwart geklede jihadist met een band om zijn hoofd en een kalashnikov. We zien een jongen, naar nu blijkt een veelbelovende student aan de TU-Delft, toch niet de minste opleiding, die op zijn Facebook-pagina getuigt van een normale interesse voor iemand van die leeftijd, die behoorlijk wat vrienden heeft en keurig in pak poseert op diverse plaatjes maar die wél een redelijk bizarre achtergrondfoto op zijn profiel heeft staan. Hij heeft er een briljant zelfgemaakt filmpje van de Icebucket Challenge geplaatst; elk zichzelf respecterend mediabedrijf zou zo’n knaap aannemen. De ideale schoonzoon ook.
Maar ergens is er bij hem iets geknakt. Dit filmpje werd niet zijn meest bekeken filmpje; dat werd het filmpje dat inmiddels de hele wereld over is gegaan, het filmpje waarin we een tragische jongen zien die een nog veel tragischer vergissing beging op het moment dat hij daadwerkelijk z’n neppistool te voorschijn haalde en daarmee een weg insloeg waarbij hij niet meer terug kon. De fout van iemands leven, bijna live in beeld, voor miljoenen in de hele wereld getoond. Ergens in zijn hersenen is een knop omgegaan, en tegenwoordig blijft dat niet zonder gevolgen. We zagen een filmpje waarin iemand geestelijk brak onder de druk van de ratrace die het leven dit jaar in steeds heftiger vorm schijnt te zijn. Die jongen is voor altijd, waar hij later ook solliciteert, die Tarik Z. van die actie in de studio. Een hoofdrol in een onwerkelijk slecht gespeelde scene uit Flikken Mediapark. Met het licht van de studio, het haarscherpe beeld, het kartonnen decor, het typische studiogeluid en dan een stuk of wat agenten die uit dokter Deen leken te zijn weggelopen. Onecht, onwerkelijk, en daardoor misschien ook de oorzaak dat niemand in paniek leek te raken, dat iedereen zorgvuldig articulerend zijn rol leek op te lezen en dat de media zich massaal, maar dan ook massaal op de held van de week stortten, de portier van de studio, die met zijn houding ongeveer de hele wereld van de ondergang gered leek te hebben. Vermoedelijk wacht hem een ontvangst op het bordes, een hand van Rutte, een schouderklopje van Opstelten en een horloge met inscriptie. We kunnen blijkbaar niet meer zonder held, en ook niet meer zonder schurken.
Tarik wacht massale vernedering, schande, en straf, die hij overigens wel heeft verdiend. Toch heeft hij iets theelichtjes-gooierigs, een eenling die het probeert op te nemen tegen een in zijn ogen verwerpelijk systeem, waarna het systeem hem met bloedkolder in de ogen wil vernietigen. Ik heb medelijden met hem, ik hoop op een korte straf, meer nog op psychische hulp om hem weer uit dat geestelijke gat te trekken om hem een nieuwe kans te geven, met een andere identiteit desnoods. Was ik directeur van een bedrijf in de media-wereld, ik zou hem na het uitzitten van zijn straf zéker aannemen. Het lijkt me een jongen die nadenkt over deze wereld, over wat er mis is en hoe dat anders kan. Alleen, zijn oplossing pakte volledig verkeerd uit, hij draaide door, “wegens omstandigheden”. Die wereld pakt hem nu nog veel harder terug. En dan win je niet. Treurig, maar waar.