Een dag kan soms wat anders verlopen dan je bij het opstaan verwacht. Direct eigenlijk al: de tv toont eerst beelden van een adembenemende kilometerslange witte deken van schuim die in een kaarsrechte streep onverbiddelijk op land in de verte afrolt. Je hebt eigenlijk geen idee van grote en afstand, het zou Zandvoort aan Zee kunnen zijn of het zuidstrand van Texel. Dan beelden van een gitzwarte berg modder en puin die legoblokjes en strootjes met zich meevoert over keurig gestreepte akkers; een rijtje auto’s op een nabij gelegen weg blijft weerspannig staan, mogelijk onbewust van het naderende onheil, terwijl de helikopterbemanning met de camera machteloos moet toekijken. Wanneer de beelden later op de dag nog vele tientallen malen herhaald worden, zie je dingen die je in je verbijstering de eerste keer niet opvielen: uit de achterste auto stappen enkele zwarte stipjes, die rennen voor hun leven om nèt voor het einde van het shot door de kolkende massa ingehaald te worden.
Beelden van een klein geel rondje, waarbinnen een hond radeloos over een dijk heen en weer rent, naar links, afgesneden door het water weer naar rechts, om tenslotte te verdijnen in een donderende massa schuim. Geluiden hoor je er niet bij, behalve dat van de helikopter.
Vandaag dan nieuwe scènes mèt geluid: onwaarschijnlijk gekraak en geknars zoals alleen in de hel zou kunnen klinken begeleiden huizen die als snoeppapiertjes ineen gefrommeld worden. Mensen zie je eigenlijk niet. Alles lijkt uitgestorven, of het slechts een knap gemaakte shot uit de requisietenafdeling van een filmstudio is. Daarna, wanneer het water tot rust is gekomen, een apocalyptisch schouwspel van verwoesting als in het schilderij van Dali, waar de tijd langzaam uiteen vloeit en tot stilstand lijkt te komen op het moment dat de ramp zich voltrok: “De volharding der herinnering”
Gisteravond laat, bij het weggaan na een bezoek in Utrecht kreeg mijn vrouw ineens hevige pijn op de borst, uitstralend naar de arm. Praten was moeilijk, ademhalen deed zeer, en aangezien ik bij dit soort gebeurtenissen ogenblikkelijk terug val op het meest zwarte scenario, werd de route spoorslags verlegd naar het UMC, het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Zeven kilometers die eindeloos in de tijd leken te duren en dan deed de spoedeisende hulp van dit hospitaal er ook nog alles aan om zo moeilijk bereikbaar te zijn als maar mogelijk is. Busbanen, fietspaden en wegen met éénrichtingverkeer werden tegen alle regels in genomen, en uiteindelijk bleek in een uithoek van het terrein de bestemming dan toch te bestaan. Iets met het hart, het zekere voor het onzekere, verder onderzoek nodig, longfoto’s, thorax, hartfilmpjes en high care-opname. Gaat u maar rustig naar huis, maar wel graag uw telefoonnummer even achterlaten. Slachtoffer van een aardbeving, slachtoffer van een tsunami aan gevoelens en emoties waar je niet tegen op kunt rennen. Allerlei rampscenario’s – hoe betrekkelijk is eigenlijk het woord ”ramp”? – passeerden mijn geest, en de rit alleen naar huis was een surrealistische reis door een zwarte tunnel, waar zo nu en dan kolonnes voertuigen van wegwerkers met oranje zwaailichen en verblindende lampen die indruk van naderend onheil nog verhevigden. Grijpers die naar je toezwaaiden en weer verdwenen, brullende machines die flitsend aan het asfalt knaagden, en dan weer hele stukken duisternis waaruit je nieuwe opduikende monsters zou verwachten.
Om half drie dan het bed, en voorstellingen dat je daar mogelijk de rest van je leven in je eentje zou moeten doorbrengen, wachtend op het moment dat wanneer je eindelijk de slaap zou vatten, de telefoon zou gaan. De slaap die maar niet kwam, en die tegen zevenen dan toch nog uitmondde in een korte droom van een wandeling door een bos, dennegeuren en zandpaden in het vroege morgenlicht van een mooie dag in maart.
Dat telefoontje is trouwens wel gekomen, maar dan anders: “Haal me maar weer op, het is onschuldig”.
Er zijn momenten dat je de tijd stil zou willen zetten, terugdraaien zelfs. Er zijn ook momenten dat je de tijd zou willen overslaan of snel doorspoelen naar andere tijden. Herinneringen wis je niet uit, ze volharden in je geest, buigen zich om je heen; ze voeren je mee in een tsunami door de tijd, naderbij stromend en weer wegebbend.
13-3-11: Even nog een kleine update ( er waren wat ongeruste volgers ): Er is niets aan de hand hoor. Een onschuldige ontsteking van een spieraanhechting bij een rib veroorzaakte dit soort enge klachten. Zo, nu is iedereen weer op de hoogte. 😉