Het zijn barre tijden, onzekere tijden. De wereld is nog nooit zo oorlogszuchtig geweest, lijkt wel, en dat geldt ook voor Twitter. We vlogen elkaar al enthousiast in de haren, maar sinds de aanslagen in Parijs lijkt dit enthousiasme geen grenzen meer te kennen. We zijn ineens allemaal Charlie, of Ahmed, of Juif, en waar je eerst duidelijk stelling kon nemen vóór of tegen Moslims, Joden, links, rechts, vegetarische en vleesetend, noem maar op, is dat er nu niet makkelijker op geworden.
Ik volg op Twitter een breed scala aan accounts, en dat probeer ik een beetje eerlijk te verdelen tussen bijvoorbeeld bovengenoemde groepen. Wilders volg ik niet, maar ik zou dat eigenlijk toch maar eens moeten doen, even een note-to-self. Ik word ook door een breed scala aan accounts gevolgd, en de mensen die mij nieuw volgen, volg ik als het enigszins kan ook weer terug, enkele volslagen idioten daargelaten. Zo trekt er dagelijks dus een zeer gevarieerd aanbod aan tweets aan mij voorbij, en ik denk dat dit een redelijke afspiegeling is van de wereld om mij heen. Anders dan in de echte wereld, kun je sommige lieden ook geheel blokkeren, wanneer ze het naar je mening te bont maken. Klik op ‘blokkeer’, en je hoort en ziet er in principe nooit meer wat van. Zelf heb ik het blijkbaar ook te bont gemaakt voor anderen, want ik denk dat ik door een stuk of tien personen geblokkeerd ben: misschien wegens beledigend, te grof, niet christelijk of islamitisch genoeg, te christelijk of te islamitisch, te veel frikandellen op Twitter gepropageerd, te links of te rechts, het kan van alles wezen. Ideaal eigenlijk, want zo ben je elkaar niet tot last. Zo’n knop zouden we in het echte leven ook moeten hebben: geen zin meer in links of rechts gebral? Hup, weg! Nooit meer ergernis. De wereld een stuk simpeler.
Nu zit ik geregeld boven op de kast, wanneer ik iets op Twitter lees, dat gaat volgens mijn gade nogal makkelijk. Zij heeft niets met Twitter, leeft dan ook een stuk rustiger volgens mij. Is ook geen nieuwsjunk zoals ik, die alles wat maar te lezen en te zien is in grote bergen tot ongeveer kokhalzen aan toe naar binnen slurpt. Ik wil alles weten, alles zien, terwijl het eigenlijk welbeschouwd geen ruk toevoegt aan je dagelijkse leven. Nieuwsverslaafd, twitterverslaafd, overal een mening over, en die dan gelijk spuien in 140 tekens, al dan niet met ( bewerkt) plaatje erbij. Dat brengt risico’s mee. Waar we vroeger ’s ochtends en ’s avonds het nieuws tot ons namen uit de krant of via de radio of tv, wordt het nu 24 uur per dag over ons uitgestort. Waar we vroeger eerst iemand op moesten zoeken om ons beklag te doen of onze frustraties te uiten, doen we dat nu direct en zo luid mogelijk op internet. We hebben een onstuitbare uitingsdrang op zoek naar zelfbevestiging van onze oordelen. Maar bij wie hoor je nou eigenlijk nog? Waar tot voor kort in Nederland het gros van de bevolking nooit van Charlie Hebdo gehoord had, willen we nu allemaal daarbij horen, ongeacht onze belabberde beheersing van de Franse taal. Maar het staat nu eenmaal even ongelooflijk hip wanneer je tijdens het werken op je MacBook in het internet-café een Charlie Hebdo naast je Latte Machiato hebt liggen. Je hoort dan tot de schaarse groep intelligentsia die pretendeert politiek correct te zijn én de Franse taal te beheersen én met een MacBook in een internet-café te werken. Daar zijn er maar 500 van in Nederland, van dat blad dan. Heb je pech, dan print je de voorpagina op ware grootte uit en plakt hem over de Metro. Heb je daarna stiekem tenminste nog iets te lezen, ook als niemand kijkt.
Wie netjes in de leer links is, is natuurlijk vóór de Islam en tegen de vuile Joden die door de PVV in het zadel worden gehouden. Wie netjes rechts is stemt natuurlijk VVD ( in zijn of haar hart eigenlijk PVV maar dat is voor Tokkies ) en trekt ten strijde tegen middeleeuwse en barbaarse Moslims en alles wat maar enigszins naar communistische milieufreaks neigt, en verdedigt het voortbestaan van Israël te vuur en te zwaard. Nu wordt het even lastig: die aanslag op Charlie Hebdo was door Moslims die de profeet verdedigden, maar de aanslag op de Joodse supermarkt ook, terwijl je toch eigenlijk voor moslims en tegen Israël was of omgekeerd, en wat voor hashtag moet je nou achter je tweets zetten? Is even een lastige spagaat als je ergens uitgesproken bij wilt horen. Je gaat dus ’s ochtends om 5:00 uur in de rij staan bij de boekwinkel om een blad te kopen waar je tot voor kort volslagen niks mee had, maar ja, je wilt tenslotte ook een statement maken.
Misschien moeten we eens even terug naar nul, even niet voortdurend statements willen maken, even liever gewoon #JesuisMoi-Même zijn. Op alle gebied. De hijg er uit. En dan eens rustig met mekaar in gesprek. Leren luisteren in plaats van roepen. De meeste Moslims zijn aardig, de meeste Joden ook, de meeste linkse en rechtse mensen ook.