“Als de klok van Arnemuiden
Welkom thuis voor ons zal luiden
Wordt de vreugde soms vermengd met droefenis”
Enkele regels uit de bekende smartlap die in 1949 geschreven werd. Daar is Arnemuiden van bekend. Sinds Kerstmis 2007 zal de Klok van Arnemuiden echter ook een herinnering oproepen van “O ja, was daar niet die brand?”
Een schuldige naam voortaan, net zo als kerstavond voortaan een beetje schuldig zal zijn. In die avond waar de geboorte van Jezus wordt herdacht, verdwenen vier kleine kinderen voorgoed van deze aarde, gingen regelrecht naar de hemel, als kleine fonkelende kerststerretjes in een oneindig heelal, in het licht van de vlammen stegen zij daar op en Arnemuiden werd kleiner, kleiner en doofde in het zwarte niets, om plaats te maken voor een licht dat alle vuren en alle branden op de wereld deed verbleken. En die klok die luidt, en die luidt, een machteloze noodkreet in de nacht, een kerstklok die deze nacht wanhoop in plaats van hoop verkondigt.
Zo hoop je dan maar dat het is gegaan. als je gelooft tenminste, en dat doet men wel in Arnemuiden. Wat moet je zonder geloof. Mag je nog enig houvast hebben in deze wereld, die steeds meer bedekt lijkt door rokende sintels van verval, ook als het Kertmis is. Maar ja, misschien is dat wel de zin van Kerstmis: de hoop niet verliezen als je zoekt naar de zin van iets wat geen zin lijkt te hebben.