Wanneer je vroeger in een moment van eindeloos wakker liggen iets zinnigs wilde gaan doen, waren er diverse alternatieven: de lamp aan en gaan lezen, uit het raam staren naar de verlaten straten, een kop warme melk gaan drinken ( sommige vrouwen schijnen dat te doen, lijkt me gruwelijk ) of een Duitse tv-zender aanzetten, waar je uren mee kon kijken in de cabine van een treinmachinist die het ene na het andere station passeerde. Toen dat programma na jaren stopte, schijnt half Duitsland in opstand te zijn gekomen.
Nu pakken we onze iPhone en gaan op zoek naar wereldnieuws, spelletjes, of gelijkgestemden in de nachtkroeg van de grote stad die Twitter heet. Daar is het stil. De buitenlandse volgers en gevolgden komen voorbij, de tijdzones vormen de lege krukken naast je aan de bar. Je staart voor je uit en draait je virtuele glas rond. ’s Nachts is Twitter het beroemde schilderij van Dennis Hopper. Het kán ook niet anders dan een grote stad zijn. Er is geen plek waar een mens ’s nachts – en ook vaak overdag – eenzamer kan zijn. Zoiets brengt wél mooie dingen voort: literatuur die je opzuigt, schilderijen dus, foto’s van verlaten natte straten, spiegelend in het harde natriumlicht, waar de eenzaamheid van afspat. Jazz, bij een grote stad hoort jazz. Een desolate trompet, een traag ritme, de drum-brushes de sissende banden op glimmend asfalt. Je kunt je wentelen in eenzaamheid.
Midden in de nacht kwam er een tweet voorbij. Een foto van uitzicht over een nachtelijk Amsterdam, van iemand die daarbij moest denken aan dat schitterend melancholieke nummer van Ramses Shaffy: “Het is vijf uur”. In mijn optiek z’n beste nummer, je zou er spontaan van aan de drank of aan de sigaretten of aan een combinatie van beide raken. Het stráált de verlatenheid in de nacht uit. In Amsterdam heb ik trouwens ’s nachts nooit voor het raam naar buiten staan staren, wél in steden als New York, Los Angeles, Brisbane, Shanghai of Hong Kong. Geplaagd door jetlag, blikkend in de verlaten straten, elke stad slaapt toch op enig moment, behalve dan die enkele inwoners die daar eenzaam beneden je voorbij lopen of rijden, of die net als ik peinzend voor zich uit blikken, staand in dat enkele verlichte raam in de zwarte steenkolossen, als een soort kortstondig oplichtende verre sterren in de nacht van het bestaan. We seinen onze gedachten de wereld in, naar een kust die onbereikbaar is.
In de nachtkroeg van Twitter hangen de nachtbrakers aan de bar, hun leven overdenkend in zo af en toe een enkele tweet, die niet beantwoord wordt. Er is niemand die luistert, en hun geluid verwaait in het geraas van de stad die langzaam ontwaakt.
[youtube]http://youtu.be/iFYNZ2F8Xa8[/youtube]