Mijn laatste weblog is al weer bijna een jaar geleden, ik moet de draad dus nodig weer eens oppakken. Ik schreef toen een stuk naar aanleiding van de begrafenis van de hond van een goede vriendin van ons: “Dode hond”.
Nu, bijna een jaar later, wordt op het moment dat ik dit schrijf, onze eigen hond gecremeerd. En nu weet ik eigenlijk pas hoe dat echt voelt, het verliezen van een wezen wat niet je menselijke maat is, maar je dierenmaatje. Vanochtend, even voor negen uur, kreeg ik een lief berichtje van het dierencrematorium, waar we onze hond afgelopen maandagmiddag, op een ongekend warme dag hadden achtergelaten, in een stille ruimte, opgekruld in zijn mand op zijn vertrouwde kleedje. Alsof hij nog steeds sliep, na 13,5 jaar. Die ochtend was de dierenarts weer langs gekomen, na een weekend waarin de zekerheid dat dit waarschijnlijk zijn laatste weekend bij je was, steeds vastere vorm begon te krijgen.
Je wilt een dier niet laten lijden, maar je wil die beslissing toch ook het liefste uit de mond van een deskundige horen, als bevestiging dat het goed is wat je doet.
En zo sukkelde onze Fiedel langzaam maar zeker in de eeuwige slaap, in de vertrouwde kamer die nu ineens als een lege, kille en bewegingloze ruimte voelt, slechts gevuld met herinneringen aan voorbije tijden, maar waar je nu ’s avonds zo treurig uit vertrekt en waar je ’s ochtends haast met tegenzin binnen stapt. De kamer is nu even ongeïnteresseerd en levenloos geworden, de hoek waar z’n mand stond is ineens een sombere grauwe hoek.
Ik weet, dat klinkt dramatisch en overdreven, maar die rouw is ineens echt rauw. Van te voren denk je ‘het is een dier, dat is anders dan een mens, ik kan daar vrij verstandelijk in staan, dat zal het makkelijker maken’. Zo voelde ik het ook daadwerkelijk bij de begrafenis van de hond waar ik dit stukje mee begon.
Maar nu je er zélf mee te maken hebt, merk ik dat het heel anders is. Het is niet zó maar een dier, het is in al die jaren een maatje van je geworden. Een maatje wat je volgt als een schaduw, je eigen schaduw haast, zo zei mijn vrouw. Waar jij bent, is hij, op jou vertrouwend, van jou afhankelijk. Altijd in je buurt, waar dat kan, tijdens de wandeling telkens naar je omkijkend of jij wel volgt. Onvoorwaardelijke trouw. Totdat jij zelf moet omkijken tijdens de wandeling of hij het tempo nog wel kan bijhouden, of dat hij moe weer naar huis wil.
In dieren zit geen kwaad, in tegenstelling tot in veel mensen. Geen berekening, geen oordeel, enkel trouw en aanhankelijkheid, en dat maakt zo’n dier tot een van je kostbaarste bezittingen die je moet koesteren zolang het kan, maar die je ook op een onvermijdelijk moment moet laten gaan, dat ben je aan hem verplicht. De momenten waarop je soms kots moest opruimen, de momenten waarin je midden in de nacht in de gietende regen en gure wind in het stikdonker buiten langs een beekje staat omdat de hond met hoge blafjes aangaf dat hij zich niet lekker voelde en naar buiten wilde om eindeloos gras te gaan staan grazen, maar ook de vreugde dat hij dan de volgende dag weer helemaal beter was en je ’s ochtends kwispelend tegemoet kwam rennen. En vreugdemomenten, daar waren die dertien jaar vol mee.
Nu is dat voorbij. Je trouwste maatje is er niet meer, en alleen hondenbezitters die dit hebben meegemaakt, zullen dit gevoel begrijpen. Ik kreeg honderden berichtjes op X, en die van de hondenbezitters sprongen er uit.
Nu moet je weer andere gewoontes aanleren, en oude gewoontes afleren. Geen bakje voer meer klaarmaken, geen snoepjes bij binnenkomst na het uitlaten, niet meer de kussens op de bank platleggen als je ’s avonds naar bed gaat, niet meer even omkijken of hij wel met z’n ‘nachtsnoepje’ in de mand ligt. Niet naar beneden voor hem als het onweert of als er vuurwerk is. Je trekt de deur achter je dicht, en laat de boel de boel.
Alles zal zeker wel slijten, er komt misschien weer een andere leuke en lieve hond, maar dat is niet dezelfde. Dat is niet Fiedel. Die zweeft nu door de lucht, rennend door de hondenhemel. Tot ziens Fiedel. Dank je wel.
