Laura is terug in Nederland, en dat zullen we weten. Nu de sneeuw letterlijk en figuurlijk een beetje naar de achtergrond dreigt te ebben en te dooien, hebben we behoefte aan een mooi kerst-item als afsluiter van het jaar, en gelukkig kwam daar, als een geschenk uit de hemel, toch noch weer ons aller zeilmeisje, onze Laura, ons nieuwe meisje met de zwavelstokjes anno 2009.
Ongetwijfeld zal zij figureren in een groot aantal oudejaars-conferences, en ongetwijfeld zal zij gememoreerd worden in de diverse eindejaars-weblogs; Wauwel kan dan natuurlijk niet ontbreken, daar op deze plek al eerder de nodige gal over de perikelen van dit arme meisje is uitgestort. Daar heb ik eigenlijk wel een beetje spijt van. Want hoe meer je leest over haar tripje naar Sint Maarten, haar flinke stapel koffers ( hoe doe je dat in je eentje? ), haar zakcentje van € 3500, – ( is dat nu op ? ), haar vliegreis, die dus bij hoog en bij laag niet vanaf een Nederlandse luchthaven heeft kunnen plaatsvinden, hoe meer je haast zeker weet dat daar degenen achter zitten, die het hele gebeuren oorspronkelijk hebben aangezwengeld. Een vader met opvoedingsproblemen, een opa en oma die nu ineens enig verantwoordelijkheidsbesef ten toon lijken te spreiden, een moeder die pas iets van zich laat horen als al het publiciteitsleed reeds geschied is.
Laura is het slachtoffer van media-geile sponsors, advocaten en andere twijfelachtige adviseurs, van het hele circus wat zich op haar heeft gestort. Wat voor vader en wat voor opa en oma ben je, als je een publicitieits-show maakt van een droom waar elke puber zich wel eens aan te buiten gaat, zoals alle normale pubers doen op een leeftijd waarop je als meisje net met spijt in je hart de laatste Barbie in een doos hebt opgeborgen, en waarvan alle weldenkende ouders weten: “Dat is mooi dat je dat wilt, en droom er vooral nog een tijdje over door!” Dat is hetzelfde als je kind op veertienjarige leeftijd laten roken, drinken, autorijden of met illegaal vuurwerk de buurt onveilig maken. Iets verbieden is anno 2009 blijkbaar not done. Het resultaat is een meisje wat niet geleerd heeft dat er soms grenzen zijn die je nog niet kunt passeren, en wat niet geleerd heeft dat daar in die grote boze buitenwereld allerlei mensen zijn die jou niet gewoon als een lief en onschuldig puberkind zien, maar als iets waar ze een voordeeltje uit kunnen slaan.
Wauwel neemt alle boze woorden over Laura terug, en hoopt van harte dat ze rustig en ongestoord kerstfeest en oudejaar kan vieren bij mensen die om haar geven en haar behandelen op een manier die past bij haar leeftijd: een kwetsbaar en onzeker puberkind, slachtoffer van eigenlijk een verscheurd gezin. Van die dromen komen er later best wel een paar uit, zolang er maar mensen zijn die haar er voorlopig nog een beetje in remmen en haar lekker door laten puberen, want dat duurt nog wel een paar jaartjes.
En laten we het nu maar weer eens over het weer hebben.