Koffietijd

Het is elf uur, en zowaar, iedereen is thuis, op de jongste dochter na. Sterker nog: we zitten ook nog eens allemaal rond de tafel geschaard, onder het genot van een gevarieerd aanbod van dranken, want de een lust dit niet en de ander lust dat niet. Ook de vriend van dochter 2 is aanwezig, zij komen net uit bed. Dat was de eerste keer wel even schrikken ja, je wilt toch niet weten wat zich daarboven afspeelt. In mijn tijd deden wij zoiets natuurlijk niet. Nee, nee.
Gelukkig verplaatsten toen mijn aanstaande schoonouders zich in een Daffodil of zoiets, die als prettige bijkomstigheid tijdens het rijden een hoop lawaai produceerde, zodat je ze al van verre de straat in hoorde draaien, en je dus rustig je kleding op orde kon brengen. Trouwens, àls ze al de kamer in kwamen was dat nooit meer dan het openen van de deur, en van een afstandje roepen “Er is een kopje koffie beneden hoor!”  Op die leeftijd wil je toch niet meer geconfronteerd worden met Sodom-en-Gomorra-tafrelen op de slaapkamer van je dochter. Wat dat betreft herhaalt de geschiedenis zich trouwens in omgekeerde volgorde: wanneer ik nu neiging heb om mijn gade eens te zoenen, of – ernstiger nog – te omhelzen, wordt door onze dochters in koor gegild dat wij direct moeten stoppen met deze vorm van publieke bejaardensex.
Voor pubers, opgegroeid met MTV-clips waarin de ene na de andere bitch kronkelend tegen de met nep-gouden sieraden gepimpte zanger aan staat te rijden, is het beeld van twee vluchtig en besmuikt liefkozende vijftigers blijkbaar het toppunt van verwerpelijke porno.
Nu ja, wij hoeven dus in elk geval ook niet bang te zijn dat men onverwachts onze slaapkamer binnentreedt, zodat wij rustig verder kunnen gaan met onze dagelijkse bedbezigheden: het dommelen met scheefgezakte leesbril over een boek heen, of het telkens met schrik uit het eerste slaapje wakker worden en ontdekken dat de TV nog aanstaat met die leuke film die je zo graag af had willen kijken maar waarbij na tien minuten je ogen al dichtvielen. Heb je slaaptekort, zet dan een beeldbuis bij je bed.

Maar goed, het was koffietijd aan het begin van dit stukje. Het oog van één van mijn dochters viel op de tuin, waar ik met veel geploeter zojuist de al bijna geheel naaldloze  ( eigenlijk de eerste dag al ) kerstboom op tuinarchitectonische verantwoorde wijze had geplant, in de hoop op overleving . “Hoe kun je nou in vredesnaam die kerstboom dáár in het midden neerzetten, zo van plomp maar neer! Nu is het helemáál refo!”
De rest van het gezin viel direct bij. Volgend jaar dan toch uiteindelijk maar een kunstkerstboom. Dat scheelt enorm veel gezeur aan de koffietafel. En nu nog een Senseo.