Intake-gesprek

Tegen het eind van het schooljaar houden wij in onze opleiding zogenaamde intake-gesprekken. Wie te kennen heeft gegeven op ons boeiende instituut een opleiding te willen volgen, wordt op een goede dag uitgenodigd een twintig minuten durend gesprekje met twee docenten  te voeren en daarin de motivatie uit te leggen, waarbij we tevens wat strikvragen stellen:
“Stel, je loopt langs een vijver, en daarin zijn een mens en een paard aan het verdrinken. wie haal je er het eerste uit? “, waarna de kandidaat, haast struikelend over zijn of haar tong, direct antwoordt:
“O, het paard natuurlijk, want dat kun je vertrouwen, en mensen niet!”

Zoiets verbaast mij, een redelijke paarden-onsymphatisant, die het consequent over knollen  heeft en over poten in plaats van  over benen, al lang niet meer.
Deze keer had ik mij voor twee avonden opgegeven om een serie gesprekken af te nemen. De ene collega vraagt, de andere maakt een soort van aantekeningen en vervolgens brengen we het management advies uit, waarbij een negatief advies met zó veel redenen omkleed moet worden dat je bij voorbaat al iedereen juichend toe laat.

Daar komt de eerste kandidaat, door ouders vanuit het verre Tilburg naar onze locatie in centraal Nederland begeleid. Een meisje van een jaar of zeventien schat ik. Ze geeft mij een handje; of er een dood visje in je hand wordt gelegd, en neemt zenuwachtig met de vingers friemelend plaats.
“Zo, en waarom wil jij graag onze opleiding volgen?”
“Ja, ik heb mijn hele leven al iets met dieren willen doen” ( Wij bieden als school een opleiding “Iets met dieren” aan )
“En heb je zelf ook dieren?
“Ja, een hamster, twee ratten, een goudvis”
“En wat wil je later worden?”
“Ja, iets met dieren”

Die wordt aangenomen, want ze blijkt te kunnen spreken.

De volgende aspirant-deelnemer is een jongeman, die twintig minuten voorover gebogen zittend naar zijn voeten staart. Hij heeft wat papieren van de huidige opleiding meegenomen.
“Ik zie dat hier geen cijfers op deze lijst staan. Komt er nog een cijferlijst aan?”
“Eh.. nee, wij doen daar niet aan. Bij ons telt alleen dat je een vak gevolgd hebt, je hoeft geen cijfer. Als je alle vakken hebt gevolgd krijg je je diploma”
“Ah! Ik begrijp het. Dus je hebt vijf vakken gevolgd? En geen Engels? Want dat zie ik hier niet staan.”
“Nee, dat is onderdeel van dat vak wat daar staat. Gesprekstechnieken.”
“O ja… nou, dan is het wel duidelijk ja.”

Zo gaat het een paar uurtjes door. Er moeten een stuk of negentig deelnemers aangenomen worden. Ik bekijk de diverse aantekeningen op de meegebrachte papieren – een enkeling heeft alles vergeten – : heeft dyslexie; heeft dyscalculie; heeft ambulante begeleider bij zich; heeft PDD-NOS; is allergisch voor stof….

“Kijk je wel eens naar het nieuws?”
“Nou… eh.. ik lees soms wel de Spits, en ik kijk wel naar soaps”.
“Tjonge, het is al weer tijd! Dat ging snel! Nou, eind mei hoor je van ons! ”
“Doei”.

Ach ja… we doen ons best toch maar weer. Het lesbloed kruipt waar het niet gaan kan.