De mens is soms een exhibitionistisch wezen. Op de meest krankzinnige momenten krijgt hij de narcistische behoefte om zich eens even flink te etaleren. Het internet heeft daarvoor al weer geruime tijd een nieuw hulpmiddel in de aanbieding: Twitter, wat je zou kunnen vergelijken met een soort digitaal potloodventen, maar dan op een nette redelijk nette manier. Zeg het met woorden.
Hoe gaat dat. Je neemt bijvoorbeeld je mobieltje en typt daar een berichtje in, wat vervolgens naar een website gestuurd wordt. Op die website heb je ooit een profiel aangemaakt, waarin je natuurlijk ook je diepe zieleroerselen uitvoerig uit de doeken doet, want het is belangrijk dat een ander zoveel mogelijk van je te weten komt. Alles wat in je opkomt, kraam je er gelijk uit, een soort digitale adhd-er ben je dus. Nu is ADHD vreselijk in, dus Twitter ook. ADHD is ook echt iets hips onder jongeren, dus die Twitteren ook heel veel. Je wilt tenslotte alles van elkaar weten. De naam is goed gekozen. Zo krijgt het internet iets van een enorme vogelkooi, waar een bonte verzameling vogeltjes en vogels dwars door elkaar roept. Zie je er een leuk vogeltje tussen zitten, dan voeg je die aan jouw eigen volière toe, die gaandeweg met steeds meer getsjilp gevuld wordt, en zoals dat gaat met vogels: hoe meer je er hebt hoe aanlokkelijker het gezang. Net als alle andere gevederde vrienden roep je instinctmatig wat je voor de mond komt, en niemand die je op de vingers tikt omdat je nu eens eindelijk je mond moet houden. Ongegeneerd ADHD. Het mag in deze tijd.
Wauwel kan dan natuurlijk niet achterblijven. De eenzame roep van een bedaagde dodo tussen al het jong gekwetter. Een soort Oehoeboeroe ( voor de kenners: dat was een oude wijze uil bij Paulus de Boskabouter )
Misschien is er nog een plekje in de volière.
Je zou maar adhd hebben, alleen over het hippe twitteren kan je heen groeien, over adhd niet.
Groetjes