Vandaag wil ik eens even met u spreken over Europa…. en wel hierom:
“DEN HAAG – Zes jaar is er onderhandeld, Nederland en Frankrijk verwierpen de eerste versie, maar vandaag ligt het dan toch ter ondertekening voor in Lissabon: het nieuwe Europese Verdrag. Menig regeringsleider, waaronder premier Balkenende, zal opgelucht ademhalen. Eindelijk kan de Europese Unie weer voorwaarts. Het kabinet grijpt de ceremonie aan als startpunt voor een nieuwe ‘Europacommunicatie’ met de burger. Het Verdrag komt beschikbaar, evenals een publieksvriendelijk verhaal waarom het goed is voor Nederland. Er gaat een roadshow door Nederland die cafés en kantines aandoet en de NOS wordt verzocht meer aandacht aan de EU te besteden.
Geen propagandashow
Tot vier keer toe benadrukt het kabinet dat de nieuwe strategie geen ‘propagandashow’ mag worden. Het doel is Europa tot normaal gespreksonderwerp te maken: niet iets waar je vóór of tegen bent, maar waarmee je dagelijks hebt te maken. “
Mijn eerste gedachte toen ik vanochtend na het ontwaken het toilet frequenteerde was natuurlijk gewijd aan Europa. Eigenlijk had ik vannacht ook al enige tijd in mijn bedje liggen woelen, denkend aan Europa; zoiets spookt toch dagelijks door je hoofd. Komt het allemaal wel goed met dat verdrag, zal Balkenende zich niet te veel zorgen maken, de Polen doen toch wel mee, en het Eurovisie-songfestival volgend jaar, hoe moet dat met Oost-Europa, dat soort dingen. Nu zal alles in orde komen. Denkend aan Europa, zie ik regeringsleiders traag bladerend door een oneindige grondwet gaan. Dat is eens wat anders dan “denkend aan Barneveld zie ik giertanks traag injecterend door een oneindig weiland gaan”. De stilstand van de afgelopen jaren is omgezet in een soort HSL-lijn richting Brussel. Balkenende zegt het. Hij is een Europeaan, weet wat goed voor ons is. Straks in het café, in de kantine zal het gespreksonderwerp natuurlijk Europa zijn. Niks geen geneuzel meer over voetbal, nou ja, Europees voetbal, dat mag dan weer wel.
Bij het ontbijt vanochtend – ik kon mijn opwinding over het verdrag niet langer onder stoelen of banken steken – wilde ik ook al over Europa beginnen. Maar iedereen was al weg, op weg naar school, ergens in Europa, of men lag nog in een Europees bed. En vreemd, op de radio geen enkele keer het Europese volkslied gehoord. Wat is dat eigenlijk. “Waarheen, waarvoor” van Mieke Telkamp zou ik willen voordragen. Go for it, Jan Peter. Er moet ook een soort groet komen, beetje idee van de Hitler-groet, maar dan omlaag of zo, wijzend naar de grond van Europa, de grond die ons allen zo lief is, die van ons allen is.
De buurman kwam langs. “Houzee, kameraad!”, en dan die groet erbij. Zoiets schept een band, geeft warme gevoelens. Jammer dat het geen Pool of zo is. Of een Kosovaar. Welkom, Kosovo. En die vlag hè, die met die sterren er op. die moet natuurlijk overal hangen. Ik wil gewoon zwellen van trots, het van de daken schreeuwen als ik dat ferme dundoek zie hangen. Ik wil een verstikte stem krijgen van ontroering, tijdens het zingen van Mieke’s volkslied. En die propagandashow die mag van mij wel hoor. Wat is het toch een mooi gevoel, Europeaan te zijn. Samen met Jan Peter, samen naar de horizon, Europa tegemoet.