Elke peuter een eigen iPhone!

Mark Prensky is een Amerikaanse media-goeroe, die ook behept is met een zoontje van vier. Vanochtend las ik een artikel van hem, waarin hij zich af vraagt of je ook kleine kinderen al met een iPhone kunt of mag verblijden. Hij had er nog eentje liggen, dus na enig wikken en wegen besloot hij het met de kleine maar eens uit te proberen, wèl met de telefoonfunctie uitgeschakeld. Dat wordt dus een nieuw dilemma voor dat kind: moet ik ’s ochtends al op Twitter via mijn iPhone, of ga ik eerst nog een uurtje ontbijt-tv kijken? Het ding wordt dus vooral gebruikt om de eigen stem op te nemen en om gesprekjes met zichzelf te voeren, blijkt na een paar maanden, waarin Prensky tot de conclusie is gekomen dat hij een wijs besluit heeft genomen.
Sterker nog, hij pleit ervoor alle peuters zo’n virtuele speen te geven en waarschuwt alle opvoedkundigen zich al vast voor te bereiden op een totaal veranderde wereld.  Ik voorzie een nieuw soort kleuterschool, waarin je de bewonertjes stilletjes in een hoekje ziet zitten, gekluisterd aan het verlichte schermpje van de iPhone, met elkaar in stilte communicerend via Twitter. Het speelplein blijft leeg, want ook op de iPhone kun je met je virtuele zand- en waterbak spelen, je kunt knikkeren en welke speelplaats beschikt er over een heuse achtbaan of de mogelijkheid vanuit een bommenwerper Taliban-terroristen uit te schakelen? De jeugd gaat ook weer lezen, en ’s avonds zit er geen ouder meer naast het bedje, maar ligt er een iPhone op het nachtkastje die met blikken stemgeluid voordraagt uit Jip en Janneke. Zo worden vader en moeder ook niet meer gestoord tijdens het zappen bij de buis, waarachter zij amechtig zijn neergezegen nadat zij zojuist na een lange werkdag tot zeven uur ’s avonds ook nog hun kind uit de crèche hebben moeten halen waar zij het om zeven uur ’s morgens naar toe hadden gebracht want de nanny had een dagje vrij dus moesten ze het zelf doen en ze hadden het zo druk dat ze haast niet aan Twitteren waren toegekomen en alleen maar even konden Twitteren om hun kind vanaf de bank beneden “Welterusten en slaap lekker en heb je je tanden wel gepoetst? De iPhone leest je nog even voor” ( is dat wel 140 tekens?  ) toe te Twitteren.

Lange zin hè? Past wel een beetje in de trend van zoveel mogelijk informatie in zo kort mogelijke tijd aanbieden. Kunt u het nog volgen? Ik niet meer. Ik heb altijd een hoge dunk van Prensky gehad, maar elke peuter een eigen iPhone lijkt me niet zo’n goed idee. Misschien wil een kind de blokjes uit zijn blokkendoos ook wel eens echt kunnen vasthouden, in plaats van via het schermpje van z’n mobiel. Misschien wil het kind ook wel eens echt voorgelezen worden, en echt tekenen en kliederen op een echt vel tekenpapier. Zijn we zo niet een beetje bezig allemaal kleine Laura Dekkertjes te kweken, omdat we zelf niet zonder onze gadgets denken te kunnen en we die gevoelens dus ook op onze kinderen projecteren? 

We moeten ook eens een keertje nee durven zeggen, ook al hebben ze dan op hun iPhone ontdekt waar Nieuw-Zeeland ligt.