Iemand die het op ICT-gebied voor het zeggen heeft binnen onze scholengroep bedacht onlangs dat het misschien wel handig zou zijn om eens over te schakelen naar een nieuwe indeling van het computernetwerk. Deskundigen werden geraadpleegd, plannen werden gemaakt en er werd vermoedelijk erg veel geld uitgegeven om alles gladjes te laten verlopen. In de herfstvakantie zouden alle leerlingen een epistel thuis ontvangen waar alles nog eens in heldere taal zou worden uitgelegd, en ook dat ze een nieuw wachtwoord zouden moeten invoeren.
Nu vreesde ik al met grote vreze bij het horen van de plannen, maar de uitwerkingen overtroffen toch mijn ergste verwachtingen. Mij zijn namelijk wat computerlessen toebedeeld, en zo vlak voor een toetsweek is het dan handig om nog wat digitale puntjes op de i te zetten.
“Kijk jongens, nee, kijk naar het scherm voor de klas…. nee hier! Vóóór de klas, ja. Niet op je monitor dus. Nee, nu even niet op MSN! Wat zei ik nu? Kijk, in DIT vakje moet je dus je wachtwoord invullen, wat ik voor ieder van jullie dan maar weer in vredesnaam op dit papier gekopieerd heb, dit hier! Allemaal gezien? Mooi zo!”
“MENEER, MENEER! IN WELK VAKJE MOET IK MIJN WACHTWOORD INVULLEN? MENEER WAAR STAAT HET WACHTWOORD ERGENS???”
Wie had nu kunnen verwachten dat het grootste deel van de leerlingen die brief niet bij zich zou hebben of al hoog en breed vergeten was of niets van de heldere uitleg zou begrijpen? Ik wel, maar anderen blijkbaar niet. De lezer begrijpt dat ik al weer twee hectische dagen achter de rug heb, waarbij ik diverse keren halverwege de les de pijp maar aan Maarten heb gegeven bij mijn streven nog iets aan voorbereiding voor de toetsen te doen. Als je in een klas vol leerlingen haast onverstaanbaar fluistert dat ze het laatste uur vrij hebben, heeft iedereen dat gehoord. Brul je echter met een stentor-stem, op scheepshoorn-van-de-Titanic-volume, dat ze niet moeten vergeten de brief met het wachtwoord mee te nemen, dan heeft niemend iets verstaan.
Zo ben ik dan aan het einde van deze lesdag in verwilderde toestand naar huis gestrompeld, in het voornemen om mij een shot heroïne toe te dienen, of om mij terstond op te laten nemen in een gesticht voor acuut krankzinnig geworden leraren. Dat moet toch heerlijk zijn, een beetje door de zuster te worden rondgereden en zachte kalmerende woordjes in het oor gefluisterd te krijgen, waarbij ze af en toe controleert of ik wel goed vastgebonden in mijn wagentje zit.