Er zijn gelegenheden die je in een staat van lichtelijke geestelijke vervoering kunnen brengen. Nu worden die in het algemeen met het klimmen der jaren wat schaarser, of het moest het moment zijn waarop je je eerste rollator in de zorgwinkel mocht uitzoeken, maar sommige mensen hebben nu eenmaal meer extatische momenten dan andere, en daar ben ik er eentje van.
Gisteren mocht ik genieten van de feestelijke diploma-uitreiking van een van mijn dochters, die vier jaar Hogere Hotelschool had afgesloten. Zo’n opleiding is het natuurlijk aan zijn stand verplicht de bezoekers te vragen om stijlvol gekleed te verschijnen. Een mooie gelegenheid voor een pak dus,
Er was een presentatie, er waren bloemen, er was applaus en er waren een hoop glunderende vaders, moeders, vrienden en vriendinnen daar in Saxion, Deventer.
Waarom die geestelijke vervoering? Ja, zo’n uitreiking heeft in een klein hoekje ook een melancholiek tintje. Je ziet de schoolfoto’s passeren, je ziet ze met elkaar op werkweek, op stage, en dan ineens is dat weer voorbij. Vier jaar lang samen van alles ondernomen, en vooral heel veel plezier gehad. Op school kun je fouten maken, vaak een opeenstapeling, zonder al te grote gevolgen. Straks in de maatschappij kan dat niet of in elk geval veel minder. . fouten hebben daar gevolgen.
Ze straalden allemaal gister. Allemaal mooie jonge meiden en knapen, schitterende sterren in hun show. Wat wil je op dat moment nog meer: de hele toekomst ligt voor je open, banen in verre landen, niet ongebruikelijk in deze opleiding, lonken.
Wanneer je werkt in het onderwijs, zoals ik, dan heb je een bevoorrechte baan. Je bent voortdurend in contact met jongeren die kansen willen grijpen en kansen zien. De uitgeblusten die je tegenkomt , zijn niet de leerlingen, maar een enkele collega. Dat kan ook. De wereld lijkt de studenten toe te lachen, maar soms hoor je verhalen, die niet in de koude kleren gaan zitten. Gisteren nog twee huilende meisjes aan mijn bureau, kleine zielige ineengedoken vogeltjes. Handenwrijvend, hun make-up vreselijk uitvlekkend. Vader slaat moeder. Het paard dreigt dood te gaan. Ik moet van mijn kamers af.
Nu kan ik slecht tegen tranen. Van de week nog een krabbeltje op Hyves ( zóóó 2009 trouwens ) , van een oud-leerling. Of ik die en die nog ken. “Nou, die heeft de ziekte hoor, u zou haar niet weer kennen”. Je probeert je dan zo iemand voor te stellen, daar ergens in een steriel ziekenhuisbed, langzaam van binnen wegterend. Misschien verlangend naar de schooltijd, toen het hele leven nog voor hen lag. Ergens op mijn bureau ligt een foto, heel oud, nog van voor de oorlog. Daarop staat een meester met zijn klas ernstig kijkende kinderen. Allemaal bijeen, om hun leraar, hun bron van alle kennis en alle informatie over de verre wereld. Hun internet. Ergens in Nederlands-Indië, achter in de dertiger jaren. Vier jaar later is die meester door de Japanners met één slag van een zwaard onthoofd.
Kinderen op schoolfoto’s keken vroeger allemaal ernstig. Wanneer is dat eigenlijk veranderd? Nu is alles vrolijk en opgewekt, de toekomst is blijkbaar anders. ’t Kan natuurlijk ook zijn dat de Ritalin een behoorlijk opbeurende werking heeft, want een kind wat tegenwoordig een beetje mee wil tellen, heeft ADHD. Weet ook niet of kinderen van nu meer kattekwaad uithalen in een les dan vroeger. Onze docenten in het HBO hebben aan mij in elk geval een hele kluif gehad vroeger. Sommigen worden blijkbaar nooit volwassen. Toch kon je dat allemaal doen. De schooltijd: in het algemeen de leukste tijd van je leven. Alles pleit dus voor een leven lang leren. Niks leukers. En voor een docent is zoiets vreselijk aanstekelijk.