Het onvoorstelbare is gebeurd: gisteravond hebben wij halverwege de ontboezemingen van Boer Henk het toestel uitgezet, waar 4.136.000 Nederlanders juist hun tv inschakelden. Wauwel mot weer zo nodig tegen de stroom inroeien.
Het werd te veel allemaal, de druk de spanning, boerin Agnes, die als vervelendste klus in haar leven opgeeft: het doen van plastic over een maïsbult; Boer Henk, die het liefste planten water geeft; boer Jan, die niet graag “de mestput mixt”( wat dat dan ook moge zijn ). Alleen Yvonne Jaspers kan eigenlijk nog een beetje boeien, en dan nog maar met moeite.
Ons teer gestel kan het allemaal niet meer verdragen. Het is nog slechts een kwestie van tijd of de gezamenlijke boeren brengen hun eerste Carnavalshit uit ( ja, KRO, hè? ): “Mien waar is mien feestzeug?”, krijgen allemaal hun vaste actualiteitenrubriek ( “Oink in het land” ), komen met een eigen cosmeticalijn bij de Hema ( de geur laat zich raden ), een kledinglijn ( iets met blauwe overalls), komen met een afslankmethode ( iets met gehakselde afhaal-Chinees-overschotten ), en natuurlijk ook weer een nieuwe politieke partij, de Boerenpartij, terug van weggeweest en met vier miljoen potentiële kiezers. Wie nu niet heel snel die club opricht, is gek. Lijsttrekker Yvon Jaspers, Marianne Thieme en Geert Wilders verbleken van schrik.
Heel Nederland verlangt terug naar het platteland, de gierput en het plastic tafelzeil in de keuken vol degelijk eiken en roomkleurige tegeltjes aan de wand. Vader en moeder-boer knusjes lezend in een hoekje van de opkamer, ondertussen wel een scherp oog houdend op het gevoos van de jongelui.
Straks zijn wij dus paria’s in een maatschappij vol boeren en would-be boeren, de snelwegen niet meer gevuld met glimmend blik, maar met ronkende, van onder tot boven met gier bedekte trekkers, maishakselaars, grasschudders en noem maar op. Varkensflats alom, zo ver je kunt kijken bloeiende bollenvelden of huizenhoge maïs, het Agrarisch Dagblad wordt de grootste krant van Nederland, en in plaats van het Acht-Uur-Journaal worden wij voortaan verblijd met de boeiende Mededelingen van het Landbouwschap, die ik ook als kind al ’s ochtends om half zeven door de luidspreker hoorde schallen: “Guste vaarzen deden éénvijfenvijftig de kilo levend gewicht, de handel was matig”. Nooit wat van die Enigma-code begrepen trouwens.
Geen Hollands Next Top Model meer, maar de verkiezing van pink van het jaar, mooi geschoren, stevige roze uier en mooi exterieur. Zie je zo’n plaatje van een man in een witte slagersjas, die een koe bij de kop vast houdt, terwijl dat beest zelf ook nog met de voorpoten op een heel klein heuveltje staat. Heel het land in rep en roer, want Klazina 354 lijkt te gaan winnen. ’s Avonds laat de herhaling, en op internet kun je via de webcam in de melkrobot de beesten 24 uur per dag volgen. Fabrikanten van roodgeblokte plastic keukenzeiltjes beleven gouden tijden, meubelfabriek Oisterwijk komt weer reutelend tot leven en we gaan allemaal om negen uur naar bed en we staan om vijf uur ’s ochtends op.
Het gesprek van de dag , live op TV ( zwart-wit, back to basics) tussen boer en boerin:
Boer: ” De klok heit acht, ik wor een bietje berig als ik oe zo zie, als we eens in de bedstee doken?”
Boerin: ” Da’s best, moar ik ga toch liever nog wat gier uutrijden”.
Ik wil weer terug naar Haarlem.