Wauwel maakt zich op voor een reis van het platteland ( dorpje B. op de Veluwe ) naar de grote stad, Amsterdam nog wel, en – nog schokkender – het hart van Amsterdam, in de Balie. Zoiets zal voor veel trouwe lezers stuitend overkomen, dus een nadere toelichting is wel op zijn plaats. Want wat moet Wauwel in zo’n schriklijk oord waar geld, drank en lekkere wijven voor veel boeren, burgers en buitenlui de dienst uit lijken te maken? In Amsterdam wonen enge mensen, daar zijn buitenlanders, je wordt er beroofd, geslagen en verkracht, en dat zijn dingen die bij mij op het plaatelaân natuurlijk nog niet voorkomen. Alleen al het kopen van een treinkaartje naar Sodom en Gomorra ( ze doen hier nog niet aan OV en zo ) is al een gevaarlijke onderneming, waarbij je je pincode goed moet afdekken.
Wel, ik ding mee naar de Blogparel van het Jaar 2010, en dat is een prijs die volgens het oordeel van een deskundige jury ( hoe meer aangeschoten hoe beter ) wordt uitgereikt aan de persoon die het afgelopen jaar het aardigste stukje heeft geschreven in een reeks van genomineerde bijdragen. De uitslag staat al vast, dus dit geslijm zal niet meer helpen, maar voor de desbetreffende bloggers is het nog onzeker wie wint en onder wat voor liederlijke omstandigheden de prijsuitreiking zal plaats vinden.
Een en ander vindt namelijk plaats gelijktijdig met het Boekenbal. Het Bloggersbal beoogt de onaantastbare positie van dit fenomeen over te nemen sinds het schrijven van een boek wel zóóó 2010 is geworden. De grote schrijvers: Wolkers, Van het Reve en Mulisch zijn niet meer, en sinds elke zichzelf respecterende amateur die nèt iets meer opleiding heeft genoten dan het taalvaardigheidsniveau de Pedagogische Academie zijn of haar zieleroerselen aan het internet kan toe vertrouwen is het dus nu tijd voor een Bloggersbal. Gala mag, en wie daar geen passende boerenkiel voor heeft mag zich ook hullen in een masker van Harry Mulisch, zodat diens geest nog enige uren kan ronddolen. Toch: een soort omgekeerd Elfstedentocht-festijn verwacht ik: BlogBal voor de Amsterdammers en de zich daartoe rekenende incrowd, en mensen van buut’n niet gewenst.
Ik ben dus ook zo’n amateur, en ik pretendeer dat niveau ook niet verder te ontstijgen, want ook bloggen schijnt al weer uit de gratie te zijn. Bovendien, ik ben geblockt door @BertBrussen, nou dan kun je het met je verdere leven en kansen op succes wel schudden, zeker wanneer je zoals ik al halverwege de geriatrische afdeling bent en voorzichtig rondkijkt naar een hippe rollator met ingebouwde po-stoel.
We twitteren nu: korter, sneller, de volledige werken van Tolstoi of de Bijbel in 140 tekens. Voorlopig zullen de bloggers dus even mogen ruiken aan een glimp van roem, hoe vluchtig ook. De jury heeft bepaald wie die eer te beurt zal vallen: een avond een beetje BN-er in de Balie, waar bepaalde lieden verwachten zich te kunnen overgieten met kwistig rondgestrooide champagne.
Bloggers 2011: een schaars, uitstervend en gemêleerd gezelschap, wat achterin verscholen en rond lummelend in een rokerig zaaltje, een aangeschoten pianist die nog wat droefgeestige jazz produceert, omgevallen glazen, een gescheurde cocktail-jurk , een loshangende vlinderdas, een jury die zich lallend en wankelend naar het échte Boekenbal begeeft. Een enkeling neemt met dubbelslaande tong plaats achter de microfoon en poogt nog een bijdrage te declameren, maar dondert halverwege van het podium, de pianist mèt de slecht gestemde vleugel in zijn val meeslepend.
Maar ook de schrijvers op het archaïsche Boekenbal zijn allemaal eens begonnen met hun eerste stukje. En wat moet je met die roem? Vóór je het weet wordt er in RTL Boulevard gemeld dat je blij bent met de laatste botox-injecties in je door erectie-stoornissen geplaagde pik, of word je op de gevoelige plaat vastgelegd tijdens een intiem uitje met een blonde deerne die je er gedurende steelse momenten op na blijkt te houden. Vóór je het weet moet je lintjes doorknippen in het nieuwe winkelcentrum van Nieuw Amsterdam in de voormalige veenkoloniën. Vóór je het weet dans je een polonaise in Koffietijd en vóór je het weet presenteer je nog een actualiteitenprogramma met diepte-interviews op SBS6, en vóór je het weet ligt je eerste werkje bij de Slegte en word je gevraagd om een nèt zo nietszeggend boekenweekgeschenk als het huidige te schrijven.
Alle aanwezigen, op twee na – de winnaar van de publieksprijs en de winnaar van de juryprijs – gaan morgennacht weer naar huis zonder prijs en mogelijk een gefrustreerde met drank overgoten toekomst tegemoet. Dat heeft echter twee belangrijke voordelen: je kunt lekker ongedwongen blijven schrijven zoals je altijd al deed, en je vaste schare volgers blijft je ook wel trouw, zodat je niet aan al te hoge verwachtingen van hen die jou verkoren hebben hoeft te voldoen. Bovendien hoef je ook niet te vaak naar de enge grote stad, zoals in mijn geval.
Bloggen is gewoon leuk. Je vertelt wat vanuit je expertise, of je fantaseert er een eind op los, bijvoorbeeld over hoe je denkt dat een bloggersbal zal verlopen, en laat je daarbij vooral niet tegenhouden door wat voor negatieve uitspraken over je vaardigheid – “bloggen is dood”- dan ook. Morgenavond dus maar helemaal los. En bijtijds naar huis in dorpje B. naar de Veluwe, want de laatste trein gaat al weer als het feest pas echt begint.