Wauwel zal het nieuwe jaar opnieuw als arme sloeber in moeten gaan. Tot mijn schrik bedacht ik op Oudejaarsdag dat ik nog geen staatslot had gekocht. Ik had nog wel zulke mooie plannen en visioenen van wat ik met mijn 25 miljoen zou gaan doen: allereerst een roze Hummer kopen ( grootste model ), die ik dan vervolgens dwars over een stoep, pal voor de winkel waar ik boodschapjes zou gaan doen, zou parkeren, lak aan alle verkeersregels. Bekeurinkjes werp je meewarig glimlachend over je schouder. Het nieuwe overal-schijt-aan 2009.
Wat zou ik doen met mijn werk? Direct stoppen, alles uit je handen laten vallen en niet koud of warm worden van de proceskosten die je werkgever je aan doet? Zou ik doorgaan met mijn weblog? Bekende Nederlander word je toch wel met 25 miljoen. Je wordt uitgenodigd door Harry Mens ( walgelijke man, maar geld stinkt niet ), je gaat naar de miljonairsfair, je luncht met Jort Kelder, gaat shoppen in de PC Hooft en je komt in het Stan Huygensjournaal ( walgelijke krant, maar geld stinkt niet ). Je begint als Wauwel een leuke glossy die je vol laat schrijven door lieden die echt leuke stukjes kunnen schrijven.
Je neemt een werkster om van de opmerkingen af te zijn dat je in plaats van voortdurend achter de laptop te zitten, beter iets nuttigs in het huishouden kunt doen, te beginnen met het opruimen van je rondslingerende schoenen want er komt zo visite.
Het zal allemaal niet lukken. Had u ook stiekumpjes gehoopt op die 25 miljoen? Gelukkig hebben we de postcodeloterij nog, want daar ga je natuurlijk mee door: stel je voor dat je je loten opzegt en een week later wint jouw straat. De rest van je leven in een krankzinnigengesticht. Ik win trouwens zelden wat met die postcodeloterij. Ja, laatst, de ijsprijs, voor een bakje oneetbaar bevroren Ben & Jerry’s-water met een kleurtje, en van de zomer twee kaarten voor Plopsaland of iets dergelijks. Niks Plopsaland voor Wauwel.
Ik heb nog traumatische herinneringen aan – ik meen – Ponypark Slagharen. Daar was een soort ruimte waar je lasergames kon doen, leek me wel leuk. Ik naar binnen. Daar werd ik in een soort plastic Ivanhoe-harnasje gegespt, kreeg een te klein plastic helmpje op mijn hoofd, en vervolgens moest ik tien minuten lang door een schemerduister doolhofje dwalen om met een namaak ruimtepistooltje op kleine kinderen te schieten, die waarschijnlijk allemaal dachten: ” Wat loopt daar voor vieze ouwe vent”. Die kinderen kregen na afloop vast allemaal slachtofferhulp. Er was geen weg terug. Het liefst had ik ondergronds het pand verlaten, om aan de afkeurende blikken van begeleidende ouders te ontkomen.
Volgende keer, als ik wel win, bouw ik mijn eigen lasergame-ruimte. Maar ja, het zal wel bij een bakje Ben & Jerry’s blijven. Het is tenslotte niet voor niets kredietcrisis. Straks even naar Albert Heijn. Dan is mijn koopkrachtstijging 2009 ook weer teniet gedaan.