Vanochtend lag ik lekker in mijn bedje toen het nieuws ons om zeven uur meldde dat Californië opnieuw was opgeschrikt door een aardbeving. Geen grote, maar toch niet voor de eerste keer deze week. Nu is mijn dochter gisteren geslaagd en om haar enigszins tot schoolse daden te pushen, had ik haar vorig jaar een gezamenlijk reisje naar de States beloofd, ook goed voor imago-building van de vader op leeftijd.
Ik zal er dus aan moeten geloven, maar de lezertjes van dit weblog hoeven zich niet ongerust te maken, want wij gaan naar New York, ietsje hoger op de kaart dus, maar toch ook niet helemaal ongevaarlijk, zoals de geschiedenis ons helaas heeft geleerd. Ik ben eens even wat verder gaan rondzoeken naar het aardbevingen-fenomeen in Californië, dat – zoals iedereen weet – wordt doorkruist door de St. Andreas breuklijn. Men kijkt daar dus niet op van een bevinkje meer of minder, net zo min als van poema’s, die daar in groten getale rondhuppelen.
Er zijn echter personen die beweren, dat dit wel eens de aanloop zou kunnen zijn tot de grote klap, die toch een keer gaat komen. De huidige kans dat dit de eerste signalen zijn wordt op 5 % geschat, er is dus hoop. Als – naar wat beweerd wordt – dieren inderdaad natuurrampen kunnen voorspellen en dus tijdig op de vlucht gaan, is het echter een lelijk voorteken, want hoe komt die poema anders in Nederland? Moet wel een hele zware worden, om zo ver te vluchten.
In elk geval, ik stuitte op de fascinerende animatie hieronder, die ik u niet wil onthouden. Men ziet daar een voortdurende activiteit in de afgelopen week, waarbij deze naarmate de week vordert, sterk toeneemt. Let vooral op de aardbevingenteller onderaan! We leven in een veel roeriger wereldje dan ik altijd al gedacht had. Mocht er niets lijken te bewegen, dan moet u de pagina even verversen.
Een serieus stukje dus dit keer, maar dat mag zo op zijn tijd ook wel eens.
