Wel, we horen er nu dus ook bij. We hebben een Wii. DE Wii. Voor de volslagen leken: een Wii is een spelcomputer, maar ik ga hem dus voor fitness gebruiken, hetgeen de nodige smadelijke lachjes hier in huis oproept. Dat alles in het kader van mijn midlife-crisis, die nu ook zorgen over mijn uitdijend en inzakkend lichaam met zich meebrengt.
Zaterdagmorgen stond ik voor dag en dauw bij de lokale speelgoedwinkel hier in het dorp, want speciale aanbieding en je verwacht dan een hele oploop. Maar iedereen moest denk ik nog uitslapen van de Harry Potternacht, hoewel, hier in het dorpje B. hebben ze het niet zo op tovenaars en enge duivelse krachten. Voordat je het weet verkleuren de bietjes op je bord en smaakt de jus naar azijn, en dat is niks, zo tussen de middag.
Enigszins besmuikt trad ik naar binnen. “Ik kom voor de Wii-aanbieding”. Die aanbieding bestond hieruit, dat er een speciale sportset bij werd geleverd, bestaande uit – naar ik later ontdekte – een schuimrubber stokje ( moest honkbalknuppel voorstellen ), een schuimrubber bakspaan ( moest tennisracket voorstellen ) en een schuimrubber soort soeplepeltje ( moest golfstick voorstellen ), plus nog een extra ventilator maar waarvoor dat was wist ik niet.
Of het ingepakt moest worden. Dat was een mooie gelegenheid om aan te kunnen tonen dat je hem niet voor jezelf kocht maar ik was dapper en zette door: “Nee, ik pak hem thuis wel in”. Snel naar huis, en nonchalant fluitend de huiskamer betreden. Eerst maar eens helpen met de afwas, rommel opruimen, allerlei klusjes, badkamer doen en vervolgens achteloos vermelden van “o ja, ik heb ook dat ding gekocht”. Doos een beetje ongeïnteresseerd in een hoekje gezet, en daarna op mijn gemak koffie gedronken, hoewel ik natuurlijk gek van verlangen was om het ding uit zijn verpakking te scheuren.
Maar goed, we zijn nu een paar dagen verder, en ik moet zeggen: het hele gezin is betoverd door de Wii, zelfs mijn gade, die toch een redelijke afkeer van mijn technische hebbedingetjes ten toon spreidt, heeft zich laten verleiden tot een potje tennis. De argeloze passant zal voortaan een bespottelijk schouwspel ontwaren: een volwassen vent die met een klein plastic stokje enorme zwiepen in de lucht aan het geven is naar een virtuele tennisbal, of die met maaiende armen een denkbeeldige bowlingbal richting kegeltjes dirigeert. Ik heb mijn hand al lelijk gestoten aan de lamp tijdens mijn sportieve bezigheden, en op het moment van schrijven komt een redelijke tennisarm tot ontwikkeling. Morgen en overmorgen maar een dagje niet sporten. Even tot bezinning komen en weer met beide benen op de grond. In de VS is al een site in de lucht, geheel vol met foto’s en filmpjes van verbrijzelde dubbele ramen, dure plasma schermen met gaten er in en ander kapot meubilair, dit alles veroorzaakt door uit de bezwete handjes van verhitte spelers ontglipte Wii-controllers: Wii have a problem.
O ja, ik heb nog een X-box in de aanbieding. € 55 maar. Liefhebbers mogen zich melden.