Dit weblog is een tijdje stil geweest. Uw aller auteur is ruw aan het dagelijks leven ontrokken en bevindt zich nu op dit late uur in het UMC in Utrecht, alwaar men een katheter-ablatie aan de buitenste longvenen heeft uitgevoerd. Dat heeft niets met lang nadruppelen te maken, maar alles met mijn hart, wat al enige jaren zó was aangedaan, dat het geregeld op hol sloeg.
Ben dus nu voor een grote beurt afgereisd naar het Uithof-complex, waar een aardige Duits-accent sprekende dokter mij met een team van deskundigen gedurende acht uur heeft doorgebrand, iets waar normaal vier uur voor staat. Maar ja, je bent man, begin vijftig, dus hypochonder en kleinzerig, en als het dan ernstig kan dan moet het ook ernstig.
Eergisteravond heeft broeder Gijs mij een mooie hartvormige bikini-lijn geschoren, de zuster heeft mij uitgelegd hoe de fles werkt en mij als een soort speenvarken met allerlei zuignappen waaraan enge draden hingen aan een kastje gekoppeld, wat ik als een loden last met mij mee tors. In de ochtend mocht ik het genoegen smaken van een lange rubberen buis van ruim een centimeter doorsnee die in mijn slokdarm ( aan de bovenkant dus ) werd geduwd, ik weet dus nu hoe een Paté de Fois Gras-gans zich dagelijks moet voelen. “Kan even een naar gevoel zijn, meneer”, waarbij je toch geen antwoord kunt verwachten van iemand die op zijn zijde ligt met een bijtring in de mond waardoorheen de bewuste buis is geschoven. Doe mij maar wokkels.
Maar goed, na een doorwaakte nacht werd stoere Perry naar de operatiekamer gereden, opgewekt grapjes makend naar alle passanten. Niet dus.
Nu mag ik dan voorzichtig weer op de been, straks een lekker slaappilletje om buurmans gesnurk te doorstaan en dan morgen naar huis, het allervriendelijkste personeel achterlatend. Bedankt voor de goede zorgen, ik kan het iedereen aanraden !
Naast mijn kamer bevindt zich de “Inter ( past maar ) net in de kast”, van waaruit ik dit stukje met van pijn vertrokken gelaat en klauwend naar mijn hart schrijf. Zo, nu is iedereen weer op de hoogte.
Was dit alles nu de moeite waard? Wel dat weten we over een aantal maanden. Op zich had ik tot mijn honderdste stukjes voor dit weblog kunnen schrijven, zeker als je voor deze kwaal nogal eens een dagje thuiszit. Toch schrijf ik dan maar liever wat minder stukjes, maar dan wel met een lichaam als een jonge god, hoewel ik nu weer een beetje doorsla. Als ik zo hier om mij heen kijk, heb ik het niet slecht getroffen, iets waarvoor we dankbaar mogen zijn. Straks maar wel wat meer sporten en minder wokkels.
Reacties zijn welkom!